Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 8 listopada 2011 r., sygn. II SA/Po 686/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elwira Brychcy (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jakub Zieliński Sędzia WSA Tomasz Świstak Protokolant St. sekretarz sądowy Katarzyna Sierszeńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 08 listopada 2011 r. sprawy ze skargi H. F. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] 2011 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich; I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2010 r. (sygn. akt II SA/Po 744/09) uchylił decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] 2009 r. oraz poprzedzającą ją decyzję tegoż Kierownika z dnia [...] 2009 r.

We wskazaniach zawartych w powyższym wyroku Sąd zwrócił uwagę na rozumienie przepisów rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 20 września 2001 r. w sprawie określenia miejsc odosobnienia, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości (Dz.U. Nr 106, poz. 1154) w kontekście art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b i c ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. z 2002r. Nr 42, poz. 371 z późn. zm.). W myśl powołanych przepisów za represje uznaje się odpowiednio okresy przebywania w innych miejscach odosobnienia, w których warunki pobytu nie różniły się od warunków w obozach koncentracyjnych, a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa (lit. b) i w innych miejscach odosobnienia, w których pobyt dzieci do lat 14 miał charakter eksterminacyjny, a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa (lit. c). Istotne w ocenie Sądu jest bowiem rozważenie, czy organ administracji jest związany katalogiem obozów wskazanych w rozporządzeniu, czy też art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b i c ustawy o kombatantach stanowi samodzielną podstawę do uznania za represję pobyt w innym miejscu, niewymienionym w rozporządzeniu. Zdaniem Sądu przepisy tej ustawy nie wprowadzają jakiegokolwiek ograniczenia dowodowego. Możliwa do przewidzenia jest bowiem sytuacja, w której osoba ubiegająca się o przyznanie uprawnień kombatanckich przebywała w miejscu odosobnienia spełniającym warunki z art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b i c powołanej ustawy, jednak miejsce to nie zostało uwzględnione w katalogu ujętym w § 5 i 6 rozporządzenia.