Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 września 2011 r., sygn. VI SA/Wa 1443/11

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Wdowiak Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki (spr.) Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant ref. staż. Katarzyna Smaga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 września 2011 r. sprawy ze skargi M. C. na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości do spraw odwołań od wyników egzaminu radcowskiego z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego oddala skargę

Uzasadnienie

Komisja Egzaminacyjna do przeprowadzenia egzaminu radcowskiego z siedzibą w W. w sprawie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego na podstawie art. 36(6) ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65 ze zm.) - dalej jako u.r.p. - uchwałą nr [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r. ustaliła, że M. C. uzyskał wynik negatywny z przeprowadzonego w dniach [...] czerwca - [...] lipca 2010 roku egzaminu radcowskiego. W uzasadnieniu podano, że po sprawdzeniu testu z pierwszej części egzaminu oraz po dokonaniu oceny każdego z zadań z części drugiej do piątej egzaminu, Komisja Egzaminacyjna ustaliła, że: z pierwszej części egzaminu otrzymał ocenę bardzo dobry, z drugiej części egzaminu otrzymał ocenę dostateczny, z trzeciej części egzaminu otrzymał ocenę niedostateczną, z czwartej części egzaminu otrzymał ocenę dostateczny i z piątej części egzaminu otrzymał ocenę dostateczny.

Egzaminatorzy, oceniając pracę z części trzeciej wystawili dwie oceny niedostateczny, zarzucając pracy błędne wskazanie odsetek od kwoty 260000 zł (art. 368 § 2 k.p.c.) i wadliwe podanie daty ich zasądzenia od [...] listopada 2008 r., które to rozstrzygnięcie było dla skarżących korzystne oraz nieuzasadnienie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego (art. 381 k.p.c.). Egzaminatorzy stwierdzili, że istotą zadania była prawidłowa kwalifikacja umowy i ustalenie, czy istnieje możliwość jednoczesnego dochodzenia zadatku i odszkodowania. Ponadto należało podnieść zarzut naruszenia przez sąd przepisów k.p.c. jako że sąd ten nie uznał, iż powodowie wykazali wysokości szkody. Zdający podniósł szereg zarzutów naruszenia k.p.c. z błędem dotyczącym przepisu art. 6 k.c. Błędnie uznał umowę za przedwstępną zamiast za deweloperską, czym wyłączył możliwość zastosowania art. 390 § 1 i 3 k.c. przez dochodzenie odszkodowania z utraty korzyści ze wzrostu wartości lokalu. Zdający nie dostrzegł, że dochodzenie pełnego odszkodowania wyklucza możliwość jednoczesnego domagania się zwrotu zadatku, błędnie dochodząc zwrotu jego podwójnej wysokości. Źle sformułowano zarzut w pkt 5 w oparciu o art. 455 k.c. w zw. z art. 390 § 1 i art. 112 k.c., gdyż powinien zostać oparty na przepisie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. W związku z tym proponowane rozstrzygnięcie było niekorzystne dla klientów. Zdający błędnie żądał zwrotu utraty ulgi podatkowej, gdyż powodowie nie przedstawili w tym zakresie żadnych dowodów.