Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 11 sierpnia 2011 r., sygn. II SA/Po 397/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Kwiecińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jakub Zieliński Sędzia WSA Tomasz Świstak Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Wąsik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 sierpnia 2011 r. sprawy ze skargi Ł. M. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia (...) Nr (...) w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego; I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia (...) Nr (...), II. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana

Uzasadnienie

Decyzją z dnia (...) kwietnia 2010 r. Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, działając na podstawie art. 2 pkt 2 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. z 1996 r. Nr 87, poz. 395 ze zm.), w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r., sygn. akt K 49/07, odmówił Ł. M. świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej w latach 1942-1945.

W uzasadnieniu wskazano, że strona w okresie okupacji wnioskodawczyni wykonywała pracę przymusową w pobliżu stałego miejsca zamieszkania, praca ta nie przybrała szczególnie dotkliwej formy, o której wspomina uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r. o sygn. K 49/07 nie była połączona z wysiedleniem i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska.

Wnioskiem z dnia (...) maja 2010 r. Ł. M. zwrócił się do organu o ponowne rozpatrzenie sprawy o ponowne rozpatrzenie sprawy wyjaśniając, że w okresie okupacji niemieckiej pracowała w sąsiedniej miejscowości, ale nie przebywała w domu rodzinnym. Nowa okolica była jej nieznana, a rodzinę przez cały okres pracy widziała tylko dwa razy. Pracowała po 12 godzin na dobę u niemieckiego gospodarza i nie miała kontaktu z Polakami.