Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 2 sierpnia 2011 r., sygn. I SA/Gl 24/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Przemysław Dumana, Sędziowie WSA Beata Kozicka (spr.), Wojciech Organiściak, Protokolant Anna Florek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 sierpnia 2011 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w K. decyzją z [...], Znak [...] utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...][...] Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...], Nr [...] w sprawie odmowy stwierdzenia na rzecz A Sp. z o.o. (dalej: "Spółka") nadpłaty z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za miesiące od stycznia do grudnia 2006 r. w kwocie łącznej [...] zł oraz zwrot wpłaconej kwoty tytułem odsetek w wysokości [...] zł.

Jak uzasadniły organy podjęte rozstrzygnięcia - z akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia 12 grudnia 2009 r. pełnomocnik A Sp. z o.o. zwrócił się do Naczelnika [...][...] Urzędu Skarbowego w B. o stwierdzenie nadpłaty w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT-4) w wysokości [...] zł oraz zwrot kwoty opłaconej nienależnie tytułem odsetek w wysokości [...] zł. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że w wyniku kontroli przeprowadzonej przez Urząd Kontroli Skarbowej w K., Spółka jako płatnik dokonała korekty deklaracji PIT-4 za okres od stycznia do grudnia 2006 r., wpłacając zarazem wskazane kwoty, tj. kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy korektami a pierwotnymi deklaracjami PIT4 oraz kwotę odsetek z tytułu nieterminowej wpłaty. Pełnomocnik Spółki zaznaczył, że "płatnik nie zgadzał się z wnioskami kontroli a w szczególności, że zapewnienie pracownikom możliwości dojazdu do pracy stanowi automatycznie ich przychód ze stosunku pracy, przy czym pogląd ten nie został uwzględniony przez kontrolującego".

Reprezentant strony zauważył, że Spółka w całym 2006 r. finansowała usługę transportową przewozu pracowników do i z pracy po wyznaczonej trasie, której koszt został ustalony w sposób zryczałtowany, bez względu na ilość przewożonych pracowników. Zaznaczył, że z usługi korzystali tylko pracownicy - tylko oni byli poinformowani o godzinach kursowania oznakowanego autobusu i nie było potrzeby legitymowania ich - a więc tożsamość i ilość osób nie wpływała na wysokość ponoszonej opłaty za usługę. Zdaniem pełnomocnika, sfinansowanie dojazdu do pracy będzie nieodpłatnym świadczeniem wyłącznie dla osoby, która z niego skorzystała, a jego wartość przypadająca na jednego pracownika winna być ustalana w proporcji do ilości miejsc w autobusie. Z kolei z uwagi na brak imiennej listy osób korzystających w danym miesiącu z dojazdów, według pełnomocnika strony brak było możliwości przypisania konkretnego świadczenia konkretnemu pracownikowi, co zarazem oznacza - i takie jest też stanowisko wyrażane w orzecznictwie, a także wiążących interpretacjach - że nie trzeba takiego świadczenia opodatkowywać. Do wniosku dołączono także ponowne korekty deklaracji PIT-4 oraz kserokopię przesłuchania świadka - kierowcy autobusu - które miało miejsce w trakcie prowadzonej kontroli.