Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 lipca 2011 r., sygn. I SA/Wa 338/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Apostolidis (spr.) Sędziowie: WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska WSA Marta Kołtun-Kulik Protokolant specjalista Jolanta Dominiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lipca 2011 r. sprawy ze skargi Z. S. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r., nr [...] Minister Skarbu Państwa utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] września 2010 r., nr [...] odmawiającą potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez F. J. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wnioskiem z dnia 6 lutego 1991 r. Z. S. wystąpiła do Urzędu Miejskiego w G. o przyznanie jej rekompensaty za mienie pozostawione przez F. J. s. M. poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w miejscowości J., powiat [...], woj. [...], obecnie Republika [...].

Decyzją z dnia [...] września 2010 r. Wojewoda [...], jako organ właściwy do rozpoznania ww. wniosku, odmówił potwierdzenia na rzecz wnioskodawczyni prawa do rekompensaty wskazując, że były właściciel nieruchomości przybył na obecne terytorium RP w marcu 1959 r., a więc na podstawie umowy z dnia 25 marca 1957 r. zawartej pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, która to umowa nie zawierała postanowień, w których Polska przyjmowałaby na siebie obowiązek jakiejkolwiek rekompensaty dla osób repatriowanych na jej podstawie. W tej sytuacji strona postępowania powinna przedstawić szczególne okoliczności, które uniemożliwiły przyjazd w terminie wcześniejszym. Analiza zgromadzonych akt wskazuje jednak, że brak jest dokumentów, które dowodziłyby zmuszenia byłego właściciela do opuszczenia byłych terenów RP i były świadectwem prześladowań, represji itp. Za takie dowody nie mogą być uznane patriotyzm, chęć kształcenia dzieci, poczucie dyskryminacji z uwagi na wyznanie, czy zabranie ziemi do kołchozu. W aktach sprawy brak również dokumentów na potwierdzenie wyjaśnień wnioskodawczyni, że jej ojciec po zakończeniu działań wojennych i zwolnieniu ze służby wojskowej czynił starania o wcześniejszą repatriację, ale mu odmawiano. Mając powyższe na uwadze organ uznał, że fakt repatriowania w trybie powołanej umowy z dnia 25 marca 1957 r. może mieścić się w zakresie art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169, poz. 1418 ze zm., powoływana dalej jako "ustawa"), jednak pozostawienie nieruchomości musi wiązać się z przymusem pozostającym w bezpośrednim związku z wojną rozpoczętą w 1939 r., czego w niniejszej sprawie zabrakło.