Wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 maja 2011 r., sygn. II SA/Wa 1666/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Sędzia WSA - Andrzej Kołodziej Sędzia WSA - Eugeniusz Wasilewski Protokolant - starszy sekretarz sądowy Joanna Głowala po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 maja 2011 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną gazową - oddala skargę

Uzasadnienie

Komendant Wojewódzki Policji w [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...], działając na podstawie art. 18 ust. 5 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 4 oraz art. 20 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) oraz art. 104 i 268a k.p.a., cofnął skarżącemu A.S. pozwolenie na posiadanie broni palnej gazowej. W uzasadnieniu podał, że stosownie do art. 15 ust. 4 ustawy, osoba posiadająca pozwolenie na broń palną wydane w celu ochrony osobistej lub ochrony bezpieczeństwa innych osób oraz mienia obowiązana jest raz na pięć lat przedstawić właściwemu organowi Policji aktualne orzeczenia: lekarskie i psychologiczne potwierdzające, że może ona dysponować bronią. Natomiast skarżący nie przedłożył wymaganych orzeczeń i tym samym zaistniała przesłanka do cofnięcia pozwolenia na broń w oparciu o art. 18 ust. 5 pkt 2 ustawy. Orzeczenia lekarskie i psychologiczne, wydane w trybie i na zasadach określonych w ustawie, potwierdzają zdolność fizyczną i psychiczną posiadacza pozwolenia do dysponowania bronią i jest to niewątpliwie istotna okoliczność z punktu widzenia ochrony bezpieczeństwa oraz porządku publicznego ze względu na cel posiadania broni palnej i ewentualne skutki jej użycia. Dlatego też nie może być żadnych wątpliwości, choćby natury medycznej, co do zdolności posiadacza pozwolenia na broń palną do bezpiecznego jej posiadania i używania. Stąd też nie leży w interesie publicznym zachowanie skarżącemu pozwolenia na broń palną, bowiem nie zastosował się on do obowiązku, o którym mowa w art. 15 ust. 4 ustawy.