Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 maja 2011 r., sygn. III SA/Wa 3022/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Golat, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, Sędzia WSA Alojzy Skrodzki (sprawozdawca), Protokolant st. sekr. sąd. Anna Kurdej, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 maja 2011 r. sprawy ze skargi M. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej w podatku od spadków i darowizn oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją, Dyrektor Izby Skarbowej w W., działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 z późn. zm., powoływanej dalej jako "O.p") postanowił utrzymać w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego W. z dnia [...] czerwca 2010 r. odmawiającą M. C. ("Skarżąca", "Strona") odmowy umorzenia zaległości podatkowych w podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia spadku po zm. J. B., w kwocie 37.786 zł, wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 10 zł.

Z akta sprawy wynika, wnioskiem z dnia 11 lutego 2010 r. (uzupełnionym pismem z dnia 1 marca 2010 r.) Skarżąca zwróciła się do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego W. z prośbą o umorzenie zaległości podatkowej w podatku od spadków i darowizn, z tytułu nabytego spadku. Strona podniosła, iż podatek został jej niesłusznie naliczony, ponieważ Stronie przysługuje zwolnienie z zapłaty, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768, dalej: u.p.s.d.).

Ponadto zapłata ww. kwoty zaległości podatkowej jest sprzeczna z interesem publicznym, gdyż godzi w elementarne poczucie przyzwoitości i sprawiedliwości, a także ważny inetres podatnika. Wskazała, iż pomimo braku pisemnej umowy o sprawowanie opieki nad spadkodawczynią okolicznośc jej zaarcia znana była Urzędowi Gminy. Skarżąca podniosła, iż trzykrotnie w 1999 r. podjęła starania o zawarcie odpowiedniej umowy przed organem gminy, jednak została wprowadzona w błąd przez osoby reprezentujące organ i nie doszło do jej zawarcia. W jej ocenie nie powinna ponosić negatywnych konsekwencji takiego działania, gdyż działała w dobrej wierze.