Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 28 kwietnia 2011 r., sygn. IV SA/Wr 93/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Sikorska, Sędziowie Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków (spr.), Sędzia WSA Alojzy Wyszkowski, Protokolant Krzysztof Caliński, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2011 r. sprawy ze skargi I. B. na decyzję D. Kuratora Oświaty z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenie nieważności aktu nadania stopnia nauczyciela kontraktowego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą; II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; III. zasądza od D. Kuratora Oświaty na rzecz I. B. kwotę 440 (słownie: czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] nr [...] Prezydent W., na podstawie art 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 9b ust. 7 pkt 1, art. 1, 9b ust. 1 pkt 1, art. 3 pkt 3, art. 10 ust. 2, art. 9f ust. 2 oraz art. 9d ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2006 r. nr 97, poz. 674 ze zm.), stwierdził nieważność decyzji dyrektora Szkoły Podstawowej Nr [...] we W. z dnia [...] nr [...] - aktu nadania I. B. stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego.

W dniu 1 czerwca 2010 r. Prezydent W., po przeprowadzonym postępowaniu dotyczącym prawidłowości nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego I. B., wydał decyzję nr [...] w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] nr [...] aktu nadania stronie stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego, wydanego przez dyrektora Szkoły Podstawowej Nr [...] we W. Od tej decyzji nauczycielka złożyła odwołanie do D. Kuratora Oświaty. W wyniku rozpatrzenia odwołania D. Kurator Oświaty decyzją z dnia [...] nr [...] uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Organ odwoławczy po zbadaniu akt sprawy stwierdził, że zakwestionowana decyzja Prezydenta W. jest wadliwa. Jako podstawę prawną swojej decyzji Prezydent powołał art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i jednocześnie wskazał, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa. W takim wypadku organ jest zobowiązany wskazać w sposób wyraźny wady decyzji, które powodują jej nieważność, czyli nie tylko jakie konkretne przepisy zostały naruszone, ale również co zdaniem organu powoduje, że naruszenie prawa należy uznać za rażące. Konieczne jest także, by stwierdzone naruszenie miało znacznie większą wagę aniżeli stabilność decyzji ostatecznej. Rezultatem wydania decyzji stwierdzającej nieważność jest bowiem eliminacja wadliwej decyzji z obrotu prawnego. Należy w związku z tym w sposób jednoznaczny i wyczerpujący uzasadnić na czym polegało naruszenie prawa, które stało się zdaniem organu przyczyną stwierdzenia nieważności decyzji oraz względy, na które należy tę decyzję usunąć z obrotu prawnego. Organ odwoławczy wskazał ponadto, że nie każde naruszenie prawa może być uznane za rażące. W ustalonej linii orzecznictwa sądów administracyjnych przyjęte jest, że o rażącym naruszeniu prawa decyduje przede wszystkim oczywistość tego naruszenia i zakres jego wpływu na sposób załatwienia sprawy. Chodzi więc o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny, gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Ponadto, o tym czy naruszenie prawa jest rażące, decyduje ocena skutków społeczno-gospodarczych, jakie naruszenie to za sobą pociąga.