Postanowienie WSA w Olsztynie z dnia 7 kwietnia 2011 r., sygn. II SAB/Ol 16/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Błesiński Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Pierechod (spr.) Sędzia WSA Zofia Skrzynecka po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2011r. w Olsztynie na posiedzeniu niejawnym wniosku o wyłączenie sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie - sędziego NSA "[...]" i sędziów WSA: "[...]" oraz referendarzy sądowych "[...]" w sprawie ze skargi A. Z. na bezczynność Dyrektora Aresztu Śledczego w wydaniu zaświadczenia postanawia: oddalić wniosek o wyłączenie sędziów i referendarzy sądowych

Uzasadnienie

A. Z. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na bezczynność Dyrektora Aresztu Śledczego w B. w wydaniu zaświadczenia.

W dniu 28 marca 2011r. wpłynął do Sądu wniosek skarżącego o wyłączenie w sprawie sędziów Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie: sędziego NSA "[...]" oraz sędziów WSA: "[...]", a także referendarzy sądowych "[...]". Powołując przepis art. 19 oraz art. 18 § 1 pkt 6a w zw. z art. 183 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), w skrócie: p.p.s.a., skarżący wskazał, że istnieje uzasadniona wątpliwość co do bezstronności sędziów, którzy orzekali w prowadzonych wcześniej sprawach z jego udziałem. Powyższe ma dowodzić istnienia uzasadnionej przesłanki stosunku osobistego ww. sędziów wobec skarżącego. Sędziowie skupiają się bowiem notorycznie i wyłącznie na argumentacji organu administracji oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego pomijając stanowisko i argumentację strony skarżącej. W jego ocenie wymienione okoliczności wskazują, że autorytet moralny czy etyczny ww. sędziów jest wątpliwej jakości czego dowodem jest oddalanie wszystkich, licznych wniosków o wyłączenie sędziów przez sędziów WSA w Olsztynie. Skarżący zakwestionował również nagminne w jego ocenie posługiwanie się przez sądy argumentacją odwołującą się do tezy postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 1971r., sygn. akt I CZ 121/71, które zostało wydane 40 lat temu, a zatem uległo zdezaktualizowaniu. W jego ocenie, argumentem przesądzającym o zasadności wniosku jest podejmowanie przez sędziów decyzji pod wpływem czynników irracjonalnych, przez które strona rozumie uleganie wpływom na psychikę wywołanym zachowaniem stron postępowania, jak również uleganie uprzedzeniom, niechęci, gniewu i sympatii.