Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 31 marca 2011 r., sygn. II SA/Ol 100/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Adam Matuszak Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant Sekretarz sądowy Grzegorz Knop po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 marca 2011 r. sprawy ze skargi Z. G. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

Dyrektor Aresztu Śledczego w S. decyzją nr "[...]" z dnia "[...]" nie potwierdził spełnienia przez Z. G. warunków do pobierania równoważnika z tytułu braku mieszkania. W uzasadnieniu organ wskazał, iż funkcjonariusz w złożonym wniosku podał, że od grudnia 2000r. zamieszkuje w bloku mieszkalnym TBS, w lokalu do którego posiada tytuł prawny. Tymczasem zgodnie z art. 178 ust. 1 pkt 1 ustawy o Służbie Więziennej funkcjonariuszowi w służbie stałej przysługuje równoważnik pieniężny z tytułu braku mieszkania, jeżeli on sam lub jego małżonek nie posiada w miejscowości pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego lub domu. W związku z tym orzeczono jak w sentencji.

Od powyższej decyzji Z. G. złożył odwołanie, żądając zmiany zaskarżonej decyzji i przyznanie równoważnika z tytułu braku mieszkania lub ewentualnie uchylenia decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Wydanej decyzji odwołujący się zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 178 ust. 1 pkt 1 ustawy o Służbie Więziennej poprzez jego błędną interpretację oraz art. 178 ust. 1 pkt 2 wskazanej ustawy poprzez jego niezastosowanie. W uzasadnieniu podniesiono, iż art. 178 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej wskazuje dwie pozytywne przesłanki nabycia prawa do pobierania równoważnika z tytułu braku mieszkania, przy czym brak jest wskazania, aby te dwie przesłanki musiały wystąpić łącznie. Zatem wystarczające do nabycia prawa do pobierania równoważnika z tytułu braku mieszkania jest wystąpienie po stronie funkcjonariusza którejkolwiek z przesłanek wskazanych w art. 178 ust.1 cytowanej ustawy. Jednak organ całkowicie pominął tę kwestię mimo, iż w podstawie prawnej wydanej decyzji powołał się zarówno na pkt 1, jak i pkt 2 wskazanego przepisu. Z. G. wskazał przy tym, iż ani jemu, ani jego żonie nie przyznano pomocy finansowej, o której mowa w art. 184 ust. 1 cytowanej ustawy. Tym samym istnieje podstawa do przyznania równoważnika z tytułu braku mieszkania. Odnosząc się do pojęcia "tytuł prawny do lokalu mieszkalnego lub domu" odwołujący wskazał, iż mając na względzie zasady interpretacji systemowej oraz zasady logiki należy przyjąć, że pojęcie to powinno odnosić się tylko i wyłącznie do tych funkcjonariuszy służby więziennej bądź ich małżonków, którzy są właścicielami lokalu mieszkalnego lub domu. Inna interpretacja tego przepisu powodowałaby wypaczenie sensu jego istnienia. Mając bowiem na uwadze brak legalnej definicji pojęcia "tytuł prawny do lokalu mieszkalnego lub domu" i opierając się jedynie na dorobku doktryny i judykatury należy stwierdzić, że tytuł prawny posiadają zarówno właściciele, najemcy, jak również osoby korzystające z mieszkania czy domu na podstawie użyczenia, np. zamieszkując u rodziców, rodzeństwa, czy też nawet osób obcych. W świetle takich ustaleń należałoby przyjąć, że jedynie osoby zamieszkujące w lokalu mieszkalnym lub domu wbrew obowiązującym przepisom lub woli właścicieli nieruchomości (tzw. dzicy lokatorzy) nie posiadają tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego lub domu, a tym samym tylko im przysługiwałoby świadczenie, o którym mowa w art. 178 ust. 1 pkt 1 ustawy o Służbie Więziennej. Należy zatem przyjąć na potrzeby cytowanej ustawy, iż brak tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego lub domu dotyczy wszystkich funkcjonariuszy służby więziennej, którzy korzystają z lokalu mieszkalnego lub domu na innej podstawie niż prawo własności, tj. umowa najmu, umowa użyczenia.