Wyrok WSA w Krakowie z dnia 28 lutego 2011 r., sygn. I SA/Kr 2094/10

 

Sygn. akt I SA/Kr 2094/10 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 lutego 2011 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Ewa Michna, Sędzia: WSA Urszula Zięba (spr.), Sędzia: WSA Stanisław Grzeszek, Protokolant: Aleksandra Osipowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lutego 2011 r., sprawy ze skarg Banku "B" S.A. w K., na indywidualne interpretacje Ministra Finansów, z dnia 2 sierpnia 2010 r. Nr [...],, [...], w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych I. uchyla zaskarżone interpretacje indywidualne, II. określa, iż zaskarżone interpretacje nie mogą być wykonane do chwili prawomocności wyroku, III. zasądza od Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej kwotę 914 zł (dziewięćset czternaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

We wniosku, który wpłynął do Dyrektora Izby Skarbowej w dniu 16 lipca 2009r. "M" Bank S.A. z siedzibą w G., zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w związku z wyłudzonymi kredytami bankowymi. We wniosku przedstawiono zdarzenia już zaistniałe jak i zdarzenia przyszłe. Jak wyjaśniono, Bank w ramach prowadzonej działalności udziela kredytów osobom fizycznym oraz podmiotom gospodarczym. Bank stosuje wewnętrzne procedury bezpieczeństwa w celu ograniczenia wyłudzeń kredytów, w szczególności poprzez badanie tożsamości potencjalnych kredytobiorców. Mimo stosowania takich procedur oraz zachowania szczególnej ostrożności dochodzi czasami do udzielenia kredytu na podstawie sfałszowanych albo skradzionych dokumentów. W momencie gdy osoba figurująca jako kredytobiorca kwestionuje autentyczność złożonych podpisów, bank wszczyna wewnętrzną procedurę wyjaśniającą. Podejrzenie, iż Bank został wprowadzony w błąd co do osoby kredytobiorcy powoduje, że Bank lub osoba figurująca jako kredytobiorca składają zawiadomienia do organów ścigania (Policja lub Prokuratura) - są to przestępstwa podrobienia podpisu kredytobiorcy, określone w art. 271 kodeksu karnego, oraz doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (art. 286 kodeksu karnego). Przeprowadzane przez organy ścigania czynności nie zawsze jednak pozwalają na ustalenie, kto dopuścił się przestępstwa wyłudzenia kredytu oraz sfałszowania podpisu kredytobiorcy. Brak jakichkolwiek dowodów pozwalających na stwierdzenie, przez kogo rzeczywiście podpis został złożony i tym samym, kto był sprawcą przestępstwa podrobienia podpisu i doprowadzenia Banku do niekorzystnego rozporządzania mieniem, skutkuje wydaniem przez organy ścigania postanowienia o umorzeniu postępowania z powodu niewykrycia sprawcy. Wydanie postanowienia o umorzeniu śledztwa wyłącza możliwość odzyskania przez Bank kwoty kredytu oraz należnych mu odsetek z powodu nieustalenia podmiotu zobowiązanego do naprawienia szkody wyrządzonym przestępstwem, do którego Bank mógłby wystąpić z roszczeniem. Tym samym Bank traci definitywnie możliwość odzyskania kwoty udzielonego kredytu, gdyż nie można ustalić osoby, do której możliwe jest skierowanie roszczenia o zwrot bezpodstawnie uzyskanej kwoty kredytu lub o odszkodowanie z tytułu wyrządzenia szkody popełnionym przestępstwem.