Wyrok WSA w Łodzi z dnia 31 stycznia 2011 r., sygn. II SA/Łd 1289/10

Dnia 31 stycznia 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Rosińska Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski (spr.) Protokolant asystent sędziego Jarosław Moraczewski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2011 roku sprawy ze skargi J. W. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...]; 2. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz J. W. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych [...]r. wydaną na podstawie art. 2 pkt 2 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich ( Dz.U. Nr 87, poz. 395 z późn. zm.), w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt K 49/07 ( Dz.U. z dnia 23 grudnia 2009 r. Nr 220, poz. 1734) po rozpatrzeniu wniosku J. W. odmówił przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego określonego w w/w ustawie.

W uzasadnieniu decyzji wyjaśniono, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika wykonywanie przez stronę w okresie okupacji pracy przymusowej w pobliżu stałego miejsca zamieszkania. Praca ta nie przybrała szczególnie dotkliwej formy, o której mówi Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt K 49/077, tzn. nie była połączona z wysiedleniem i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska.

J. W.wniósł o ponowne rozpoznanie sprawy, stwierdzając iż ustalenia odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego są nieprawdziwe i nie zgadza się z nimi. Wskazał, że jego rodzice byli deportowani do robót przymusowych do miejscowości odległej o 30 km. od miejsca zamieszkania. W gospodarstwie rolnym prowadzonym przez Niemca pracowali po 12 godzin dziennie i musieli cały czas przebywać we wsi do, której deportowano całą rodzinę. Po powrocie do rodzinnej miejscowości zastali zdewastowane gospodarstwo. Wszystkie budynki zostały rozebrane. Rodzina skarżącego zmuszona była, do czasu odbudowania budynków, mieszkać u sąsiadów.