Wyrok WSA w Krakowie z dnia 20 stycznia 2011 r., sygn. I SA/Kr 1955/10

Sygn. akt I SA/Kr 1955/10 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 stycznia 2011r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Grażyna Firek, Sędziowie: WSA Paweł Dąbek (spr.), WSA Ewa Michna, Protokolant: Iwona Sadowska - Białka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2011r., sprawy ze skarg W.K., na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej, z dnia 30 sierpnia 2010r. Nr [...]; [...], [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, - uchyla zaskarżone decyzje -

Uzasadnienie

Decyzjami z dnia 30 sierpnia 2010 nr :[...], [...],[...] Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy swoje decyzje z dnia 24 maja 2010 r. Nr[...],[...]odmawiające stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznych Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 21 września 2007 znak:[...], [...],[...].

W uzasadnieniu powyższych decyzji Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, iż postępowanie podatkowe w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji podatkowej jest postępowaniem w nowej sprawie, której przedmiotem jest ustalenie istnienia jednej z przesłanek stwierdzenia nieważności decyzji. Podkreślił przy tym, że postępowanie takie nie jest ponownym rozpoznaniem zakończonej sprawy co do jej istoty, tylko sprawdzeniem czy decyzja ostateczna nie została dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 247 ordynacji podatkowej. Postępowanie to nie może się więc przerodzić w postępowanie o charakterze merytorycznym, w którym bada się na nowo wszystkie okoliczności sprawy. Z treści wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji wynika, iż strona żąda przeprowadzenia jeszcze raz postępowania pod względem merytorycznym. Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że w sprawie nie wystąpiły przypadki naruszenia prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności decyzji, które zostały wskazane przez stronę. Uznał, iż decyzje Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 21 września 2007r. utrzymujące w mocy decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej zostały wydane na podstawie przepisów obowiązującego prawa. Wskazał ponadto, iż z okoliczność, że organ podatkowy rozpatrujący sprawę merytorycznie nie wskazał podstawy prawnej swojej decyzji, nie można wywodzić, iż decyzja taka została wydana bez podstawy prawnej. Tym samym nie zaistniała przesłanka z art. 247 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Organ odniósł się także do zarzutu rażącego naruszenia prawa określonego w pkt 3 powołanego wyżej przepisu. W tym zakresie stwierdził, że rażące naruszenie prawa musi być oczywiste i łatwe do stwierdzenia bez konieczności odwoływania się do wykładni. Wybór jednej z możliwości jakie daje interpretacja nie może być oceniany jako rażące naruszenie prawa. Taką podstawą będzie jedynie oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu prawa a rozstrzygnięciem objętym decyzją. W przedmiotowych sprawach spór dotyczył jedynie kwestii interpretacyjnych. Strona wskazywała w swoim wniosku zarzuty dotyczące meritum sprawy, które odnoszą się jedynie do kwestii zaliczenia przychodów i kosztów z tytułu pochodnych instrumentów finansowych do przychodów i kosztów z działalności gospodarczej. Tym samym w ocenie organu, brak było podstaw do stwierdzenia nieważności wskazanych Dyrektora Izby Skarbowej, utrzymujących w mocy decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej.