Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 8 grudnia 2010 r., sygn. III SA/Wr 642/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska Sędzia WSA Maciej Guziński (sprawozdawca) Sędzia WSA Jerzy Strzebinczyk Protokolant Ewa Bogulak po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 8 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi P. K. i B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości podatku od nieruchomości na 2005 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. (Nr [...], po uprzednim wszczęciu z urzędu postępowania podatkowego, Prezydent Miasta W. ustalił B. K. i P. K. (dalej skarżącym) podatek od nieruchomości na 2005 r. w kwocie [...] zł. Opodatkowaniem objęto: budynki związane z działalnością gospodarczą - [...] m2; grunty związane z działalnością gospodarczą - [...] m2; budowle - o wartości [...] zł.

Po rozpatrzeniu odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., decyzją z dnia [...] r. Nr [...], uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia z powodu naruszenia art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej.

Po ponownym przeprowadzeniu postępowania podatkowego, Prezydent Miasta W., decyzją z dnia [...] r. Nr [...], ustalił skarżącym podatek od nieruchomości na 2005 r. w wysokości [...] zł. Opodatkowaniem objęto: budynki związane z działalnością gospodarczą - [...] m2; grunty związane z działalnością gospodarczą - [...] m2; budowle - o wartości [...] zł. Przy wymiarze podatku od nieruchomości zastosowano stawki podatkowe określone uchwałą Rady Miejskiej W. Nr [...] z dnia [...] r. w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości na 2005 r.

Od decyzji tej skarżący, zastąpione przez pełnomocnika, wnieśli odwołanie w którym zarzucili, iż zaskarżona decyzja wydana została na błędnie ustalonym stanie faktycznym oraz na błędnej wykładni normy prawnej zawartej w art. 4 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz wadliwej subsumcji ustalonego stanu faktycznego do wspomnianej normy prawnej, poprzez uznanie, że nieruchomość wykorzystywana jest do działalności gospodarczej. Zarzucili także, że przy wydawaniu decyzji doszło do naruszenia przepisów postępowania, a w szczególności art. 124 Ordynacji podatkowej. W dalszej części podnieśli, że z faktu, iż jedna ze stron prowadzi działalność gospodarczą nie wynika, aby wszystkie posiadane przez strony nieruchomości miały związek z tą działalnością.