Wyrok WSA w Łodzi z dnia 3 grudnia 2010 r., sygn. I SA/Łd 1037/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Świderska Sędziowie: Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda (spr.) Sędzia WSA Paweł Kowalski Protokolant Asystent sędziego Tomasz Naraziński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej jako płatnika z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych i określenia wysokości należności z tytułu niepobranego lub pobranego a niewpłaconego podatku za miesiące od maja do grudnia 2008 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. na rzecz strony skarżącej kwotę 7.717 zł (siedem tysięcy siedemset siedemnaście) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego, 3) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku

Uzasadnienie

Decyzją z [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ł., orzekł o odpowiedzialności podatkowej A. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Łodzi jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych i określił wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego a niewpłaconego podatku za okres od maja do grudnia 2008 r. w łącznej kwocie 214.698 zł.

W uzasadnieniu organ pierwszej instancji wskazał, że w okresie od 29 maja do 4 czerwca 2009 r. przeprowadzono kontrolę podatkową w zakresie prawidłowości naliczania przez spółkę wynagrodzeń i zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za 2008 r. wybranych pracowników płatnika. Z kolei w okresie 4-13 listopada 2009 r. przeprowadzono kompleksową kontrolę podatkową płatnika obejmującą 2008 r. W efekcie ww. kontroli ustalono m.in., że mimo przekroczenia przez J.F., T.B. i M.K. kwoty dochodu stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zmianami, dalej "p.d.f."), spółka jako płatnik nie odprowadziła zaliczki na podatek dochodowy tych osób na rachunek organu podatkowego. Tymczasem w myśl art. 38 ust. 2 pkt 2 p.d.f., od momentu przekroczenia ww. progu na płatniku -- zakładzie pracy chronionej -- ciążył taki obowiązek. Organ ustalił, że powyższe zaliczki zostały wprawdzie pobrane, jednak przekazano je na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych i zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Organ pierwszej instancji zakwestionował również sposób obliczenia wysokości kosztów uzyskania przychodów od dochodów ww. pracowników strony. Organ podatkowy stanął na stanowisku, że skoro dochody te w przypadku J.F. oraz M.K. wypłacane były z opóźnieniem, zbiorczo w jednym dniu za kilka miesięcy, to przy obliczaniu zaliczki płatnik mógł pomniejszyć te dochody o zryczałtowane koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 p.d.f. w wysokości kosztów przypadających wyłącznie za miesiąc wypłaty. Dopiero sam podatnik, w rozliczeniu rocznym, mógł dokonać odpowiedniej korekty tych kosztów. Mając na względzie powyższe ustalenia Naczelnik urzędu Skarbowego w oparciu o powołane wyżej przepisy, a także art. 30 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zmianami, dalej "o.p.") orzekł o odpowiedzialności podatkowej spółki, jako płatnika.