Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 listopada 2010 r., sygn. III SA/Wa 2301/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Grażyna Nasierowska, Sędziowie Sędzia WSA Maciej Kurasz (sprawozdawca), Sędzia WSA Jolanta Sokołowska, Protokolant referent stażysta Marika Krawczyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2010 r. spraw ze skarg B. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzje Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] września 2008 r. nr: [...], [...] w przedmiocie określenia prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług 1) stwierdza nieważność zaskarżonych decyzji, 2) określa, że decyzje, których nieważność stwierdzono w pkt. 1 nie mogą być wykonane w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Celnej w W. na rzecz B. Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 545 zł (słownie: pięćset czterdzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

1. Dwoma zaskarżonymi decyzjami z dnia [...] września 2008 r. Dyrektor Izby Celnej w W. utrzymał w mocy dwie decyzje Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W. z dnia [...] października 2007 r. określające B. (dalej: "Skarżąca"), prawidłową wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów objętych zgłoszeniami celnymi z 2002 r. Powodem ich wydania było obniżenie - odrębnymi decyzjami, których prawidłowość została potwierdzona prawomocnymi wyrokami - wartości celnej importowanych towarów, skutkujące zmniejszeniem podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji jego określeniem w wysokości niższej niż zadeklarowana w zgłoszeniach celnych. Spółka zaskarżyła decyzje Dyrektora Izby Celnej w W. do sądu administracyjnego, wskazując w szczególności na niewłaściwe zastosowanie art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm. - dalej: "ustawa o VAT z 2004 r.") w zw. z art. 11 ust. 2 oraz art. 11c ust. 2 i ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm. - dalej: "ustawa o VAT z 1993 r."). W uzasadnieniu skarg Skarżąca przekonywała, że podstawą decyzji organu odwoławczego był przepis art. 33 ust. 2 ustawy o VAT z 2004 r., odpowiadający dyspozycją nieobowiązującemu przepisowi ustawy o VAT z 1993 r. W ocenie Skarżącej takie postępowanie było błędne, z uwagi na inne brzmienie tych przepisów. Powołując się na orzecznictwo wskazała ponadto na możliwości potraktowania art. 11 ust. 2 ustawy o VAT z 1993 r. jako przepisu prawa materialnego. Przyjęła, że tryb wskazany w tym przepisie dotyczy wyłącznie sytuacji, gdy w sprawie nie toczy się odrębne postępowanie celne. Natomiast, jeżeli w wyniku postępowania celnego doszło do obniżenia - odpowiednią decyzją w sprawie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe - kwoty wartości celnej lub kwoty cła, a tym samym nastąpiła zmiana podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, wskazany przepis art. 11 ust. 2 nie ma zastosowania. W takim przypadku - zdaniem Skarżącej - podatnik może wystąpić o stwierdzenie nadpłaty na podstawie art. 79 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60, ze zm. - dalej "ustawa Ord. pod.") , w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2003 r. Prawo to wygasa dopiero po upływie pięciu lat od dnia pobrania podatku przez płatnika.