Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. I SA/Sz 754/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Polańska, Sędziowie Sędzia NSA Kazimiera Sobocińska,, Sędzia WSA Joanna Wojciechowska (spr.), Protokolant Joanna Zienkowicz, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 24 listopada 2010 r. sprawy ze skargi T.S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z [...] r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy C. określającą T. S.A. w W. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2008 na kwotę [...] zł.

Spółka złożyła deklarację podatkową, w której deklarowany podatek od nieruchomości wyniósł [...]zł. W toku postępowania Spółka wyjaśniła, że Jej zdaniem, linie kablowe ułożone w kanalizacji kablowej nie są przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości, gdyż nie są budowlami.

Organ pierwszej instancji nie przyjął interpretacji Spółki, lecz uznał, iż analiza przepisów podatkowych prowadzi do wniosku, że linie kablowe stanowią część budowli sieciowej, jaką jest sieć telekomunikacyjna, na którą składa się nie tylko sama konstrukcja budowlana (np. kanalizacja techniczna), ale również to, co się znajduje w niej lub poza nią, jeżeli elementy te są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zdaniem organu pierwszej instancji, linia telekomunikacyjna ułożona w kanalizacji technicznej spełnia określoną funkcję w procesie realizacji określonego zadania w działalności prowadzonej przez podatnika, a to oznacza, że jest budowlą.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. rozpatrując sprawę na skutek wniesionego odwołania w pełni podzieliło ustalenia faktyczne organu pierwszej instancji oraz ich prawnopodatkową ocenę. Wskazało, że przedmiotem sporu w rozpatrywanej sprawie jest opodatkowanie podatkiem od nieruchomości telekomunikacyjnych linii kablowych umieszczonych w kanalizacji kablowej. Organ odwoławczy zauważył, iż stanowisko odwołującego się podatnika i uzasadniające je wywody można by uznać za przekonujące, gdyby rozstrzygnięcie sprawy ograniczało się wyłącznie do przepisów prawa budowlanego, w rzeczywistości jednak w rozstrzyganiu przedmiotu sprawy, jakim jest sposób opodatkowania nieruchomości, bezwzględne pierwszeństwo mają przepisy i zasady prawa podatkowego. Prawo budowlane staje się, według organu odwoławczego, częścią prawa podatkowego w ograniczonym zakresie, a więc takim, jaki wyznacza treść art. 1a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 9, poz. 84 z późn. zm., dalej u.p.o.l.). Definiując budowlę, oprócz przepisów prawa budowlanego w zakresie rozumienia tego pojęcia, ustawa podatkowa jako jej cechę podkreśla możliwość wykorzystywania zgodnie z przeznaczeniem. SKO wskazało, iż niesłusznym jest więc pomijanie przez podatnika tego aspektu definicji budowli wynikającej z prawa podatkowego, bowiem w jego świetle nie jest budowlą taki obiekt, który nie może być wykorzystywany zgodnie z przeznaczeniem lub nie jest związany z działalnością gospodarczą. Nieuprawnionym jest sięganie przez odwołującego się podatnika do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 219, poz. 1864, dalej rozporządzenie Ministra Infrastruktury). Na gruncie prawa podatkowego budowlą jest taki obiekt budowlany, który nie jest budynkiem ani obiektem małej architektury i który stanowi całość techniczno - użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Budowlą jest także urządzenie budowlane, którym jest, między innymi, urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym, pozwalające na wykorzystywanie go zgodnie z przeznaczeniem. kanalizacji kablowej. Nie powinno budzić wątpliwości, według SKO, że kanalizacja wraz z położonymi w jej wnętrzu liniami kablowymi transferującymi sygnał telekomunikacyjny stanowi całość techniczno-użytkową. Mając na uwadze przeznaczenie tej budowli, jasnym się staje wniosek, że transfer sygnału telekomunikacyjnego jest przeznaczeniem linii kablowej i kanalizacji kablowej, ta bowiem wybudowana została jako osłona tego odbywającego się liniami kablowymi transferu. W ocenie SKO z faktu, że linie telekomunikacyjne podziemne mogą funkcjonować bez kanalizacji kablowej wynika wniosek, że kanalizacja kablowa służy wyłącznie liniom kablowym i jest ich częścią składową. Kanalizacja kablowa nie istnieje sama dla siebie: niewypełniona liniami telekomunikacyjnymi nie jest budowlą, bo nie realizuje swego przeznaczenia: nie osłania linii telekomunikacyjnych transferujących sygnał. Organ odwoławczy, zauważając, iż taka funkcja kanalizacji wynika z przywoływanego przez skarżącą rozporządzenia, w którym kanalizacja kablowa zdefiniowana została jako ciąg rur osłonowych. Z tego samego aktu prawnego wynika przy tym, że umieszczanie linii kablowych w kanalizacji kablowej jest zasadą, zaś umieszczanie linii podziemnych bezpośrednio w ziemi jest dopuszczalne jedynie w określonych warunkach. Powołując się na art. 2 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. SKO wskazało, iż kanalizacja kablowa pozbawiona linii telekomunikacyjnych nie będzie przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości, gdyż nie będzie związana z działalnością gospodarczą ze względów technicznych. Zdaniem organu drugiej instancji, przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest budowla, którą tworzą dwie części składowe: kanalizacja kablowa i osłaniane przez nią telekomunikacyjne linie kablowe. Budowla ta jest częścią składową większej całości, mianowicie budowli sieci telekomunikacyjnej.