Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 października 2010 r., sygn. VIII SA/Wa 219/10

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Cezary Kosterna /sprawozdawca/, Sędziowie Sędzia WSA Leszek Kobylski, Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Protokolant starszy sekretarz sądowy Aleksandra Borkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 października 2010 r. sprawy ze skargi Z. R., W. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...]; 2) stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu w całości do chwili uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. solidarnie na rzecz skarżących kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

1. Przedmiotem skargi jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w W.

z dnia [...] stycznia 2010 r., którą to decyzją po rozpoznaniu odwołania skarżących małżonków Z. i W.R., została utrzymana w mocy decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z [...] lipca 2009 r. nr [...] określająca dla skarżących zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok.

2. Decyzja organu pierwszej instancji została wydana przy uwzględnieniu dokonanych przez ten organ następujących ustaleń:

Decyzją z [...] kwietnia 2007 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. określił dla skarżących zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych w kwocie [...] zł. Decyzja ta w wyniku wniesienia odwołania została uchylona przez Dyrektora Izby Skarbowej w W. decyzją z [...] listopada 2007 r., a skarga na tę decyzję została oddalona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 19 listopada 2008 r. w sprawie sygn. akt VIII SA/Wa 9/08.

Organ pierwszej instancji ustalił, że skarżący zajmowali się w 2002 r. obrotem paliwami płynnymi - olejem opałowym i olejem napędowym. Jednym z dostawców była firma F. sp. z o.o., w imieniu której działał G. A.. W oparciu o akt oskarżenia i własne postępowanie dowodowe organ ustalił, że G.A. wspólnie z innymi osobami działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej zajmował się między innymi wystawianiem fikcyjnych faktur na sprzedaż paliw ciekłych, które nie dokumentowały rzeczywistego obrotu paliwami. W tej sytuacji organ uznał, że dla uznania wydatku za koszt nadający się do ujęcia w księgach, musi istnieć dowód księgowy spełniający ustawowe wymogi, to jest stwierdzający fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem. Ponieważ warunków tych nie spełniały faktury wystawione przez F. sp. z o.o., zatem w świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zmianami - dalej: "u.p.d.o.f.") wykazane wydatki w łącznej kwocie [...] zł dotyczące rzekomego zakupu oleju napędowego od Firmy F. sp. z o.o. nie stanowiły kosztów uzyskania przychodu, a księgi rachunkowe skarżących w zakresie kosztów uzyskania przychodów za miesiące wrzesień-listopada 2002 r. zawierają zapisy nieodzwierciedlające stanu rzeczywistego i zgodnie z art. 193 § 2 i 3 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zmianami - dalej: "Ordynacja podatkowa:") są nierzetelne i nie mogą być uznane za dowód w postępowaniu w zakresie ujęcia w kosztach takich zakupów. Organ odstąpił od szacowania na podstawie art. 23 §2 Ordynacji podatkowej uznając, że dane wynikające z ewidencji uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania kontrolnego pozwoliły na określenie podstawy opodatkowania.