Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 października 2010 r., sygn. II SA/Wa 334/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska Matusiak (spr.), Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska, Sławomir Fularski, Protokolant Specjalista Marek Kozłowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2010 r. sprawy ze skargi W. S. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską 1) oddala skargę 2) przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata P. W. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych oraz kwotę 52,80 (pięćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt groszy) zł stanowiącą 22% podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu

Uzasadnienie

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] , wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268 a kpa oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 i art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jednolity Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Komendanta [...] Policji z dnia [...] października 2009 r. nr [...] , cofającą W. S. (dalej jako skarżący) pozwolenie na posiadanie broni palnej myśliwskiej.

Do wydania powyższej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Decyzję z dnia [...] października 2009 r. Komendant [...] Policji wydał w wyniku przeprowadzenia ponownego postępowania administracyjnego, w związku z uchyleniem przez Komendanta Głównego Policji decyzją z dnia [...] października 2008 r., nr [...] poprzedniej decyzji Komendanta [...] Policji z dnia [...] lipca 2008 r., nr [...] .

Organ I instancji, stosując się do wytycznych Komendanta Głównego Policji uznał, że uzupełniony materiał dowodowy nie daje podstaw do innego rozstrzygnięcia sprawy skarżącego, niż cofnięcia mu pozwolenia na broń palną myśliwską. W uzasadnieniu decyzji podniesiono, że kilkakrotne skazanie skarżącego wyrokami sądów za czyny z art. 190 § 1 kk (groźby pozbawienia życia i zdrowia kierowane przez kilka lat do innego człowieka), z art. 226 § 1 kk (znieważenie funkcjonariusza publicznego podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych) i 212 § 1 kk (pomówienie mogące poniżyć osobę w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub działalności) stanowi okoliczność nakazującą zaliczyć go do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, a tym samym zastosowanie art. 18 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Organ I instancji uznał też, że w przypadku skarżącego ustały okoliczności faktyczne stanowiące podstawę wydania pozwolenia, albowiem skarżący został wykluczony z Polskiego Związku Łowieckiego, w związku z czym jako drugą podstawę prawną swojego rozstrzygnięcia wskazał art. 18 ust. 4 ustawy o broni i amunicji.