Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 14 października 2010 r., sygn. II SA/Sz 603/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Sędziowie Sędzia NSA Henryk Dolecki (spr.),, Sędzia NSA Grzegorz Jankowski, Protokolant Małgorzata Płocharska-Małys, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 października 2010 r. sprawy ze skargi A. B. i K. B. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie opłaty legalizacyjnej I. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r. Nr [...], II. stwierdza, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu, III. zasądza od Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżących A. B. i K. B. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] r Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 kpa oraz art. 49 ust. 1, 2 i art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia A. i K. B. na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie Grodzkim S. z dnia [...] r. ustalające opłatę legalizacyjną w wysokości [...] zł, za wykonanie bez pozwolenia na budowę, rozbudowy i zabudowy tarasu przylegającego do budynku mieszkalnego, jednorodzinnego na nieruchomości przy ul. Ł. w S. - utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu organ podał, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w S. po przedstawieniu przez inwestorów A. i K. B. dokumentów umożliwiających legalizację samowolnie wykonanych robót budowlanych, działając na podstawie art. 49 ust. 1 pkt 3 i ust. 2, art. 59f ust. 1, 2, 3, art. 59g ust. 1, 2, 3 Prawa budowlanego wydał w dniu 16 listopada 2009 r. postanowienie ustalające opłatę legalizacyjną. Inwestorzy zarzucili temu rozstrzygnięciu naruszenie art. 49 ust. 1 pkt 3 i ust. 2, art. 59f ust. 1, 2, 3, art. 59g ust. 1, 2, 3 i art. 83 ust. 1 Prawa budowlanego oraz art. art. 8, 9, 107 kpa, ponieważ taras zabudowano w 2008 r., po wejściu w życie przepisów ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie Prawa budowlanego. Skarżący powołując się na art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego stwierdzili, że zabudowa [...] polegająca na jego [...] i stworzeniu [...] nie wymagała uzyskania pozwolenia na budowę, w związku z tym obciążanie ich opłatą legalizacyjną w wysokości [...] zł jest bezzasadne i niezgodne z prawem. Nadto organ I instancji błędnie określił współczynnik kategorii obiektu budowlanego, zaliczając [...] do kategorii I zarezerwowanej dla budynków mieszkalnych jednorodzinnych. W ocenie skarżących wybudowany [...] w myśl załącznika do ustawy Prawo budowlane należało zaliczyć do kategorii II lub III. Poza tym organ I instancji w uzasadnieniu postanowienia nie wyjaśnił jak ustalił stawkę opłaty i z czego ona wynika, do jakiej kategorii zaliczył obiekt budowlany i na jakiej podstawie prawnej oraz w jaki sposób został ustalony współczynnik wielkości obiektu budowlanego. Samo wskazanie podstawy prawnej zastosowanego wyliczenia i zacytowanie przez organ przepisów Prawa budowlanego narusza art. 107 kpa, który zobowiązuje organ do wyjaśnienia stronie podstaw prawnych rozstrzygnięcia, a w szczególności sposobu wyliczenia opłaty legalizacyjnej. Brak w uzasadnieniu powyższych informacji utrudnia kontrolę wydanego postanowienia. Tym samym organ I instancji naruszył art. 8 i 9 kpa.