Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 14 października 2010 r., sygn. II SA/Ol 762/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Irena Szczepkowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 października 2010 r. sprawy ze skargi Z. R. na decyzję Wojewody z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie wymeldowania I. oddala skargę; II. przyznaje radcy prawnemu E. S. od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wynagrodzenie w kwocie 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) netto powiększone o należny podatek VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 27 listopada 2008 r. Burmistrz N., działając na podstawie art.15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993, ze zm.), odmówił wymeldowania Z.R. z pobytu stałego w "[...]".

Wojewoda W., po rozpoznaniu odwołania J.T., decyzją dnia 12 stycznia 2009 r., na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.), dalej jako: K.p.a., uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2010 r. (sygn. akt II SA/Ol 125/09) oddalił skargę Z.R. na powyższą decyzję Wojewody W. W ocenie Sądu, zasadnie Wojewoda wskazał, że organ pierwszej instancji powinien dokładnie zbadać okoliczności opuszczenia przez skarżącego miejsca dotychczasowego pobytu, ocenić jego rzeczywiste zamiary, ustalić, gdzie obecnie mieszka skarżący i czy tam koncentruje się jego centrum życiowe, a także wyjaśnić kwestię podejmowanych ewentualnie przez skarżącego działań prawnych mających na celu umożliwienie mu powrotu do przedmiotowego budynku.

Burmistrz N. decyzją dnia 13 kwietnia 2010 r. orzekł o wymeldowaniu Z.R. z miejsca pobytu stałego. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że Z.R. ma prawo zajmować sporną nieruchomość do dnia 30 listopada 2014 r., na podstawie umowy dzierżawy z dnia 30 listopada 2004 r., jednakże zainteresowany nie przebywa w przedmiotowym lokalu, nie znajdują się tam jego sprzęty i przedmioty codziennego użytku. Ustalono bowiem, że Z.R. przebywa w miejscu zamieszkania R.R., w lokalu przy ul. "[...]". Ponadto, przesłuchane w charakterze świadków E.M. i A.L., zamieszkujące w pobliżu przedmiotowej posesji, oświadczyły, że od ponad roku nie widywały tam Z.R. i nie wiedziały o istniejącym konflikcie z właścicielką nieruchomości. Organ zaznaczył także, że w toku przeprowadzonych w dniu 10 marca 2010 r. oględzin przedmiotowego lokalu nie ustalono czy w znajdowały się tam przedmioty i rzeczy należące do Z.R., gdyż w budynku prowadzony był remont. Właścicielka lokalu, J.T., oświadczyła, że w dniu przejęcia mieszkania nie było tam mebli ani żadnych rzeczy osobistych Z.R. Burmistrz wywiódł, że opuszczenie tego lokalu miało charakter dobrowolny i trwały. O dobrowolności opuszczenia, zdaniem organu pierwszej instancji, świadczył fakt, że Komenda Powiatowa Policji w N. nie odnotowała zgłoszenia przez zainteresowanego uniemożliwiania mu zamieszkiwania w miejscu zameldowania przez właścicielkę lokalu.