Wyrok WSA w Lublinie z dnia 9 września 2010 r., sygn. II SA/Lu 294/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Dudek, Sędziowie Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędzia WSA Ewa Ibrom (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Beata Skubis-Kawczyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 września 2010r. sprawy ze skargi J. C. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji o przyznaniu uprawnień kombatanckich I. uchyla zaskarżoną decyzję II. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącego J. C. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją ostateczną z dnia [...] r. Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych przyznał J. C. uprawnienia kombatanckie z tytułu zesłania do ZSRR w wymiarze jednego miesiąca.

Pismem z dnia 5 listopada 2009 r. J. C. zwrócił się do Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych o wznowienie postępowania zakończonego wyżej wymienioną decyzją, wskazując na nowe dowody w postaci "oświadczeń naocznych świadków".

Postanowieniem z dnia [...] r. Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych wznowił postępowanie w sprawie uprawnień kombatanckich przyznanych J. C. decyzją ostateczną z dnia [...] r., a następnie decyzją z dnia [...] r., działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 w związku z art. 150 § 1 i 151 k.p.a., odmówił uchylenia decyzji ostatecznej. W uzasadnieniu tej decyzji organ wskazał, iż przedstawione przez wnioskodawcę nowe dokumenty w sprawie w postaci oświadczeń N. i E. R. oraz A. L. nie pozwalają z całą pewnością określić daty końcowej przymusowej deportacji do ZSRR. Organ podniósł także, iż znajdujące się w aktach sprawy świadectwo pracy strony wskazuje, iż pracował on poza kołchozem od 1957 r. czyli od czasu przeprowadzenia większej powojennej repatriacji Polaków zamieszkałych na terenie ZSRR. Wskazywane natomiast w oświadczeniach świadków daty powrotu strony do Polski znane są organowi już z poprzednio trwających postępowań. Zdaniem organu, zgadzając się nawet z twierdzeniami świadków, nie można pominąć, iż J. C. ukończył 18 lat w dniu 2 stycznia 1960 r., lecz pomimo tego nie starał się o powrót na terytorium PRL do 1969 r. pracując poza kołchozem. W ocenie organu była to świadoma i swobodna decyzja poparta argumentami osobistymi, które nie stanowią podstawy do uznania przymusowego pobytu strony na deportacji aż do 1969 r.