Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 26 sierpnia 2010 r., sygn. II SA/Go 500/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz Sędziowie Sędzia WSA Joanna Brzezińska Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Anna Lisowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2010 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa "E" sp. z o.o. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] r. nr [...].

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] Prezydent Miasta przyznał pracodawcy - Przedsiębiorstwu "E" Spółka z o.o. dofinansowanie kosztów przyuczenia do wykonywania określonej pracy w zawodzie ogrodnik terenów zieleni młodocianego pracownika A.B. za 21 pełnych miesięcy w kwocie 5 327, 28 złotych.

Decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] wskazany organ, powołując się na przepis art. 70b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t. j. Dz. U. nr 256 póz. 2572 ze zm.) oraz art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. nr 98 póz. 1071 ze zm. - dalej jako Kpa ) zmienił - po uzyskaniu zgody strony wyrażonej pismem z dnia [...] stycznia 2008 r. - decyzję z dnia [...] sierpnia 2007r. nr [...] w ten sposób, iż przyznał przedsiębiorstwu "E" dofinansowanie kosztów przyuczenia pracownika młodocianego do wykonywania określonej pracy za 17 pełnych miesięcy w kwocie 4 312,56 złotych.

Pismem z dnia [...] grudnia 2009 r. Przedsiębiorstwo "E" Sp. z o.o., powołując się na przepis art. 155 i 163 Kpa, wystąpiło do Prezydenta o zmianę lub uchylenie jego decyzji z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...], jako niezgodnej z prawem i przepisami Konstytucji RP. W uzasadnieniu strona wywodziła, iż decyzja zmieniająca i przyznająca jej tytułem dofinansowania kosztów przyuczenia pracownika młodocianego kwotę odpowiadającą 17 miesiącom, a nie całemu okresowi jej trwania ( 21 miesięcy ) w sposób oczywisty narusza prawo. Powołując się na stanowisko WSA w Gorzowie Wlkp. wyrażone w prawomocnych wyrokach w sprawach II SA/Go 353/10, II SA/Go 354/10, II SA/Go 355/10 , II SA/Go 356/10, II SA/ Go 357/010 w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, strona wywodziła, iż w orzecznictwie sądowym zajęte zostało stanowisko co do sprzeczności z ustawą z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz. U. z 2004 r., Nr 256, póz. 2572 ze zm.) i z Konstytucją RP przepisu § 10 ust. 4 i 5 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 1 lipca 2002 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu ( Dz. U. Nr 113, póz. 988 ze zm.) w zakresie w jakim wprowadzono w stosunku do instruktorów praktycznej nauki zawodu wymóg posiadania świadectwa dojrzałości. Cytując stanowisko sądu we wskazanych sprawach, strona wskazywała, iż brak jest związku pomiędzy wprowadzeniem w przepisie § 10 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia omawianego wymogu posiadania świadectwa dojrzałości, a wykonaniem ustawy o systemie oświaty w zakresie określenia kwalifikacji osób prowadzących praktyczną naukę zawodu. W rezultacie uregulowanie to nie mieści się w granicach delegacji ustawowej z art. 70 ust. 4 ustawy o systemie oświaty, a powołany przepis rozporządzenia narusza zawartą w art. 32 Konstytucji zasadę równości wobec prawa, poprzez ograniczenie uprawnienia osób posiadających kwalifikacje zawodowe uzyskane na skutek ukończenia technikum do prowadzenia praktycznej nauki zawodu, w związku z wprowadzeniem w zakresie tej kategorii osób wymogu posiadania świadectwa dojrzałości, a przez to stoi w sprzeczności także z art. 2 Konstytucji. Wskazywała, iż o ile określone w § 10 ust. 5 odpowiednie przygotowanie pedagogiczne potwierdza kwalifikacje do nauczania, a określony w pkt. 1 staż pracy przesądza o kwalifikacjach w praktycznym wykonywaniu zawodu, to świadectwo dojrzałości żadnych kwalifikacji zawodowych nie określa. Jego uzyskanie w żadnej mierze nie pozostaje w związku z nauką zawodu zatem wprowadzenie wymogu jego posiadania, uznać należy za dodatkowy warunek, obok posiadania odpowiednich kwalifikacji, ustalenia którego ustawodawca nie przewidział jednak w art. 70 ust. 4 ustawy o systemie oświaty. Nie istnieje zatem jakikolwiek związek pomiędzy uzyskaniem świadectwa dojrzałości, a celem i założeniami kształcenia w zakresie praktycznej nauki zawodu. Strona przytoczyła stanowisko sądu, iż w zaistniałej sytuacji zasadne było dokonanie odmowy zastosowania w sprawie przepisu § 10 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia w części stanowiącej podstawę wydania zaskarżonej decyzji, mimo, iż przepis ten formalnie obowiązywał w stanie prawnym mającym zastosowanie w sprawie. Wywodziła, iż skutkiem takiego stanowiska jest uznanie, że jeden z instruktorów prowadzących naukę pracownika posiadał przez cały okres jej trwania wymagane kwalifikacje, brak było podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji przyznających dofinansowanie za cały okres nauki. Strona wywodziła, iż konsekwencją zapadłych wyroków jest definitywne ustalenie, iż podstawa faktyczna i prawna dokonania zmiany decyzji Nr [...] (przyznającej dofinansowanie w kwocie 5 327, 28 zł ) decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. Nr [...] ( zmniejszającą je do kwoty 4 312,56 zł) była i jest niezgodna z prawem i powinna być naprawiona przez zmianę lub uchylenie decyzji zmieniającej i wypłacenie stronie różnicy w kwocie dofinansowania pomiędzy obiema decyzjami w wysokości 1 014,72 zł . Nadto strona wskazywała, iż jej zgoda na zmianę decyzji i obniżenie dofinansowania została wymuszona groźbą jego całkowitego pozbawienia.