Wyrok WSA w Opolu z dnia 8 lipca 2010 r., sygn. II SA/Op 255/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Janowska Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Protokolant St. sekretarz sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 lipca 2010 r. sprawy ze skargi K. D. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymeldowania 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Opola z dnia [...], nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3) zasądza od Wojewody Opolskiego na rzecz skarżącej K. D. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W dniu 24 sierpnia 2009 r. P. P. wystąpił do Prezydenta Miasta Opola z wnioskiem o wymeldowanie wnuczki K. D. z pobytu stałego w O., przy placu A a/b. Podał, że wnuczka zamieszkuje w innym lokalu wraz z matką i siostrą, natomiast w miejscu zameldowania przebywa sporadycznie i nie posiada w nim swoich rzeczy.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego Prezydent Miasta Opola decyzją z dnia [...], nr [...], działając na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej dalej K.p.a., orzekł o wymeldowaniu K. D. z pobytu stałego w O., przy placu A a/b. Relacjonując przebieg postępowania organ przytoczył treść zeznań przesłuchanych w sprawie świadków oraz wyjaśnień stron, stwierdzając, że jednoznacznie z nich wynika, iż K. D. po śmierci swojej babci K. P. nie przebywała w sposób ciągły w przedmiotowym mieszkaniu, a jedynie go doglądała. Podał, że K. D. stale przebywa w mieszkaniu przy placu A c/b, gdzie zamieszkuje jej matka - J. D. Dalej, organ nie zgodził się z wyjaśnieniami J. D., że jej córka została zmuszona do opuszczenia przedmiotowego lokalu przez swojego dziadka, który wymienił drzwi wejściowe, nie kontaktując się z wnuczką i nie przekazując jej nowych kluczy. Jego zdaniem okoliczność, iż K. D. nie wytoczyła powództwa przeciwko dziadkowi o ochronę posiadania świadczy o tym, że nie została przymuszona do opuszczenia mieszkania. Wskazując na znaczenie ewentualnego orzeczenia sądu w sprawie o przywrócenie posiadania dla oceny zaistnienia przesłanek wymeldowania określonych w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, organ stwierdził, że może ono być wzięte pod uwagę, gdy wydane zostało przed rozstrzygnięciem sprawy o wymeldowanie. Końcowo wskazał, że dokonana - w granicach określonych w art. 80 K.p.a. - ocena materiału dowodowego w postaci zeznań świadków i wyjaśnień stron postępowania, a także przeprowadzonej przez funkcjonariuszy Policji kontroli meldunkowej wykazała, iż K. D. opuściła sporny lokal i w nim nie zamieszkuje. Dlatego też utrzymywanie zapisu o jej zameldowaniu na pobyt stały w tym miejscu byłoby niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy i naruszałoby normę określoną w art. 1 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.