Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2010 r., sygn. III SA/Wa 1163/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Dziełak (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Nasierowska, Sędzia WSA Jerzy Płusa, Protokolant Agata Rogosz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi J. S. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie nieuznania zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym 1) uchyla zaskarżone postanowienie, 2) stwierdza, że uchylone postanowienie nie może być wykonane w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz J. S. kwotę 340 zł (słownie: trzysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Za podstawę rozstrzygnięcia Sąd przyjął następujący stan faktyczny. Naczelnik Urzędu Skarbowego W., jako właściwy miejscowo organ egzekucyjny, na podstawie tytułu wykonawczego z 16 listopada 2007 r., prowadził postępowanie egzekucyjne do majątku Skarżącego - J. S.. Przedmiotem egzekucji były zaległości z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. Zawiadomieniem z 6 grudnia 2007 r. organ egzekucyjny zajął rachunki bankowe Skarżącego w szeregu banków. Okazało się, iż posiadał on rachunki w Banku H. SA, B. Banku SA i Banku P. SA.

Zawiadomienia o zajęciu rachunku bankowego wraz z odpisem tytułu wykonawczego zostały przesłane na wskazany przez Skarżącego adres zamieszkania, tj. W., ul. S. [...]. Korespondencję 12 grudnia 2007 r. odebrał A.D., który złożył podpis na zwrotnym potwierdzeniu jej odbioru (k.87-88).

Ponadto, 27 grudnia 2007 r. zawiadomienia wraz z odpisem tytułu wykonawczego dla zobowiązanego doręczono pełnomocnikowi Skarżącego - doradcy podatkowemu R. O..

Skarżący, w imieniu którego działał pełnomocnik, 7 stycznia 2008 r. wniósł zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym. Powołał się na art. 33 ust. 8 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954 z póżn. zm.) - dalej: "u.p.e.a.". Jego zdaniem zastosowano środek egzekucyjny o represyjnym charakterze, co naruszało wyrażoną w art. 7 § 2 u.p.e.a. zasadę stosowania środka egzekucyjnego najmniej uciążliwego dla zobowiązanego. Naruszenie to wyrażało się w przesłaniu zawiadomień o zajęciu do 22 banków, w których teoretycznie mógł on posiadać rachunek. W piśmie uzupełniającym zarzuty, wniesionym 10 stycznia 2008 r. (k. 98), Skarżący podniósł przedawnienie egzekwowanego zobowiązania podatkowego (art. 33 pkt 1 u.p.e.a.), a także niedopuszczalność egzekucji.