Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 4 marca 2010 r., sygn. II SA/Rz 905/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Zbigniew Czarnik /spr./ Sędziowie WSA Robert Sawuła SO (del.) Tomasz Smoleń Protokolant Anna Zięba po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 4 marca 2010 r. sprawy ze skargi R. S. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w [...] z dnia [...] października 2009 r., nr [...] w przedmiocie dodatku służbowego -skargę oddala-

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] września 2009 r., [...] Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w Rz. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Zakładu Karnego w Rz. z dnia [...] sierpnia 2009 r., [...] przyznającą R. S. z dniem 1 września 2009 r. dodatek służbowy w wysokości 400 złotych. W podstawie prawnej decyzji organ II instancji wskazał art. 138 § 1 pkt 1 i art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 98, z 2000 r., poz. 1071 ze zm./ dalej: k.p.a. oraz art. 31 ust. 4 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej. W uzasadnieniu decyzji Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w Rz. podkreślił, że kwestionowana odwołaniem decyzja nie narusza przepisów prawa, zatem odwołanie R. S. nie mogło być uwzględnione. Organ nie zgodził się z zarzutem odwołania wskazującym na błędne i nie odpowiadające prawu przyznanie dodatku kwocie 400 złotych. Ustalenie tej kwoty w wysokości większej o 30 złotych od wcześniej pobieranego, jest zdaniem odwołującego się zbyt niskie i nie uwzględnia warunków określonych w przepisach prawa. W odniesieniu do odwołującego takie działanie nie uwzględnia posiadanych kwalifikacji, ich poziomu, ani zakresu wykonywanych zadań. Brak związku między przyznawaną kwotę dodatku, a przesłankami wskazanymi w ustawie, uzasadniającymi jego przyznanie stanowi naruszenie prawa, zwłaszcza § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 lutego 2002 r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy służby więziennej /Dz.U. nr 14, poz. 137 ze zm./. W ocenie odwołującego się naruszenie polega na przyjęciu, że jedynym kryterium uzależniającym wysokość dodatku będzie absencja w pracy. Tak jednostronne potraktowanie podstawy faktycznej przyznania dodatku jest oderwane od treści przepisów i stanowi niedozwolone uznanie. Ustalając wysokość dodatków, a zwłaszcza dodatku służbowego organ powinien brać pod uwagę przede wszystkim jakie pracownik /funkcjonariusz/ uzyskuje wyniki w pracy, jakie są jego kwalifikacje zawodowe oraz charakter wykonywanych zadań, a także zakres pełnionych obowiązków.