Wyrok WSA w Łodzi z dnia 2 lutego 2010 r., sygn. I SA/Łd 650/09

Dnia 2 lutego 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Cezary Koziński (spr.) Sędziowie sędzia NSA Bogusław Klimowicz sędzia WSA Joanna Grzegorczyk - Drozda Protokolant asystent sędziego Adrian Król po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2010 roku sprawy ze skargi C. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

I SA/Łd 650/09

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] określającą C.G. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w kwocie 485.828,- zł.

W trakcie przeprowadzonej kontroli skarbowej stwierdzono, iż spółka jawna "A", w której C.G. posiadał 50% udziałów, zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę 4.571.424,03 zł na skutek uwzględnienia wydatków na zakup paliwa udokumentowanych fakturami, które nie potwierdzały faktu sprzedaży paliwa, a ponadto pochodzącymi od firmy nieistniejącej (Sp. z o.o. "B").

Organ kontroli skarbowej wskazał, iż strona - poza fakturami zakupu paliwa oraz dowodami zapłaty KP za te faktury - nie przedstawiła i nie potrafiła wskazać innych dowodów potwierdzających dokonanie spornych transakcji. Uznano zatem, że sporne faktury pochodzące od firmy "B" nie mogą być podstawą zapisów prawidłowo prowadzonej ewidencji księgowej, a w konsekwencji wydatki udokumentowane tymi fakturami nie stanowią, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) - powoływanej dalej jako u.p.d.f., kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 193 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) - powoływanej dalej jako O.p., organ pierwszej instancji uznał prowadzoną przez spółkę "A" księgę podatkową za 2006 rok - w części dotyczącej w/w kosztów uzyskania przychodów - za niestanowiącą dowodu tego co wynika z zawartych w niej zapisów. Uznając w pozostałym zakresie księgę podatkową za stanowiącą dowód w postępowaniu, określenie dochodu oparto na wynikających z tej księgi przychodach i niekwestionowanych kosztach uzyskania przychodu. Jako podstawę prawną takiego działania podano przepis art. 23 § 2 O.p.