Wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 grudnia 2009 r., sygn. II SA/Wa 1314/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Mierzejewska, Sędziowie WSA Bronisław Szydło, WSA Sławomir Antoniuk (spr.), Protokolant Mateusz Rogala, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi J. R. na postanowienie Głównego Inspektora Pracy z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu podania - oddala skargę -

Uzasadnienie

Główny Inspektor Pracy postanowieniem z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] utrzymał w mocy własne postanowienie z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] zwracające J. R. podanie o rozstrzygnięcie w drodze decyzji administracyjnej sprawy wydania świadectwa wykonywania służby w szczególnym charakterze.

Z ustaleń organu i akt administracyjnych wynika następujący stan sprawy:

J. R. wnioskiem z dnia 22 kwietnia 2009 r., powołując się na Konstytucję RP, Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz ustawę z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy oraz ustalenia kontrolne inspektora Okręgowego Inspektoratu Pracy w Katowicach Oddziału w G., zwrócił się do Głównego Inspektora Pracy o rozstrzygnięcie w drodze decyzji administracyjnej sprawy administracyjnej w zakresie prawa pracowniczego do świadectwa wykonywania pracy/służby w szczególnym charakterze, za okres wykazanej faktycznie pełnionej służby od dnia [...] stycznia 1978 r. do [...] maja 1981 r. w charakterze funkcjonariusza pożarnictwa w [...] oraz nakazanie I. w G., wydania świadectwa wykonywania pracy/służby w szczególnym charakterze.

Postanowieniem z dnia [...] maja 2009 r., wydanym na podstawie art. 66 § 3 k.p.a., Główny Inspektor Pracy zwrócił ww. podanie wnoszącemu. W uzasadnieniu postanowienia organ podniósł, iż z treści wniosku J. R. wynika, iż od dnia [...] stycznia 1978 r. do [...] maja 1981 r. wymieniony pracował w charakterze funkcjonariusza pożarnictwa w [...]. Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. nr 89 poz. 589 ze zm.) Państwowa Inspekcja Pracy jest organem powołanym do sprawowania nadzoru i kontroli przestrzegania prawa pracy, w szczególności przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także przepisów dotyczących legalności zatrudnienia i innej pracy zarobkowej w zakresie określonym w ustawie. Obecnie obowiązujące przepisy kompetencyjne regulujące właściwość organów Państwowej Inspekcji Pracy nie przewidują możliwości wydania decyzji w zakresie prawa pracowniczego do świadectwa wykonywania pracy/służby w szczególnym charakterze jak i decyzji nakazującej wydanie świadectwa wykonywania pracy/służby w szczególnym charakterze. Organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 12 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy w postępowaniu przed organami Państwowej Inspekcji Pracy w sprawach nieuregulowanych w ustawie bądź przepisach wydanych na jej podstawie albo w przepisach szczególnych stosuje się przepisy k.p.a. Zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje art. 6 k.p.a., który stanowi, że organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa. Ponadto z konstytucyjnej zasady działania organów władzy publicznej na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP) i zasady ogólnej ustanowionej w art. 6 k.p.a. wynika, że nie można domniemywać stosowania władczej i jednostronnej formy działania, jaką jest decyzja administracyjna, tylko z okoliczności sprawy lub z samego przepisu art. 104 k.p.a., lecz podstawę do wydania decyzji trzeba wyprowadzić z powszechnie obowiązujących przepisów prawa materialnego. Z dołączonych do wniosku pism Inspektora Pracy działającego w ramach terytorialnej właściwości Okręgowego Inspektoratu Pracy w K. oraz Okręgowego Inspektora Pracy w K. wynika, iż przed Sądem Okręgowym [...] toczy się postępowanie w sprawie ustalenia, że J. R. pracował w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w okresie pomiędzy [...] stycznia 1978 r., a [...] maja 1981 r., gdy zatrudniony był na stanowisku [...]. Zatem mając na uwadze treść art. 66 § 3 k. p. a. stanowiący, iż jeżeli podanie wniesiono do organu niewłaściwego, a organu właściwego nie można ustalić na podstawie danych podania, albo gdy z podania wynika, że właściwym w sprawie jest sąd powszechny, organ, do którego podanie wniesiono, zwraca je wnoszącemu, należało zwrócić podanie wnoszącemu ze względu na brak możliwości ustalenia organu właściwego.