Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 14 grudnia 2009 r., sygn. I SA/Gl 242/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Winiarski, Sędzia WSA Teresa Randak (spr.), Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Mendecka, Protokolant Magdalena Strzałkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi S. Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K. - działając na podstawie art. 233 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. Nr 8, poz. 60 z 2005 r. z późn. zm. ) - utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. z dnia [...] Nr [...] orzekającej o solidarnej odpowiedzialności S. Z. - jako członka zarządu - za zaległości podatkowe A S.A. z siedzibą w U. w upadłości z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych od łącznej kwoty dokonanych wypłat w miesiącach grudzień 2001 r. i miesiąc styczeń 2002 r. odpowiednio w kwocie [...] zł. i [...] zł.

Uzasadniając rozstrzygnięcie, organ II instancji w pierwszej kolejności wskazał, że powodem wydania przez organ I instancji decyzji był fakt, że Spółka Akcyjna A U., której członkiem zarządu był S. Z., nie wpłaciła - jako płatnik - zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od dokonanych wypłat wynagrodzeń za miesiąc grudzień 2001 r. i miesiąc styczeń 2002 r., a w stosunku do Spółki nie było możliwe przeprowadzenie skutecznej egzekucji. W rezultacie organ I instancji uznał, że nastąpiło spełnienie przesłanek odpowiedzialności osoby trzeciej - członka zarządu spółki - określone w art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej. Z decyzją organu podatkowego nie zgodził się zobowiązany składając odwołanie, w którym zarzucił organowi I instancji naruszenie przepisów Ordynacji podatkowej w zakresie prowadzenia postępowania podatkowego, niewłaściwe ustalenie stanu faktycznego, błędną ocenę zebranego materiału dowodowego oraz naruszenie art. 116 Ordynacji podatkowej poprzez orzeczeniu o jego odpowiedzialności jako osoby trzeciej - za zaległości Spółki - pomimo braku przesłanki w postaci bezskuteczności postępowania egzekucyjnego. Uzasadniając odwołanie S. Z. podkreślił, że nieuwzględniony został wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodów z akt Sądu Rejonowego dla K. - [...], Wydziału VIII Gospodarczego ds. Upadłościowo - Układowych, wskazując m.in. na postanowienie tego Sądu z dnia 5 października 2004 r. sygn. akt [...], stwierdzające brak podstaw do orzeczenia zakazu w trybie art. 17 (2) Prawa upadłościowego wobec członków zarządu Spółki. Zdaniem odwołującego, postanowienie to należało potraktować jako orzeczenie o charakterze prejudycjalnym, zaś uwolnienie go od odpowiedzialności - w trybie wyżej wskazanego przepisu Prawa upadłościowego - powinno być wzięte pod uwagę przez organ podatkowy i mieć decydujący wpływ na zajęte w sprawie stanowisko. Z uzasadnienia wyżej wskazanego postanowienia wynikało, że zgłoszenie wniosku o upadłość w dniu 27 grudnia 2001 r. nastąpiło z zachowaniem wymaganego prawem terminu. Jak podniósł odwołujący, trudności finansowe Spółki A ujawniły się w toku analizy bilansu sporządzonego w grudniu 2001 r., zaś postanowienie Sądu zapadło w toku głębokiego zaawansowania postępowania upadłościowego, a więc po całościowym wszechstronnym zbadaniu materiału dowodowego. Kontynuując, wskazał, że zarząd Spółki czynił wszystko, aby nie doprowadzić do upadku firmy i podejmował starania w kierunku zdobycia nowych zamówień dla kontynuacji działalności. Celem tych działań było ratowanie Spółki, utrzymanie poziomu zatrudnienia, wypłata zaległych i bieżących wynagrodzeń pracowniczych, a także zaspokojenie ogółu wierzycieli. Podkreślił także, że na dzień objęcia przez niego funkcji członka zarządu majątek Spółki - według wyliczeń rzeczoznawców - wynosił około [...] - zaś poprzez sprzedaż kilku składników majątkowych powiększono go o [...] zł. Taki stan majątku gwarantował utrzymanie płynności finansowej Spółki, która na przestrzeni 2001 r. regulowała na bieżąco wszelkie zobowiązania i istniała realna możliwość kontynuowania działalności gospodarczej.