Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 września 2009 r., sygn. III SA/Wa 894/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hieronim Sęk, Sędziowie Sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Sędzia WSA Jarosław Trelka (sprawozdawca), Protokolant Ewa Chojnacka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 września 2009 r. sprawy ze skargi M. P. na postanowienie Ministra Finansów z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie oddalenia skargi na czynność egzekucyjną oddala skargę

Uzasadnienie

III SA/Wa 894/09

UZASADNIENIE

Dyrektor Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w C. prowadził postępowanie egzekucyjne przeciwko M. P. (dalej też "Skarżący") z tytułu zaległości w składkach na ubezpieczenie społeczne za lata 1997 - 98, z wniosku wierzyciela - Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Egzekucja była prowadzona z wynagrodzenia Skarżącego za pracę.

W dniu 28 września 2007 r. organ egzekucyjny, na podstawie art. 89 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm., zwanej też dalej "ustawą") dokonał zajęcia prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność pieniężną u dłużnika zajętej wierzytelności - Sądu Okręgowego w G., gdyż zajętą wierzytelnością było zadośćuczynienie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie Skarżącego.

Pismem z dnia 11 października 2007 r. Skarżący wniósł - jak literalnie oświadczył - "zarzuty" w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego wraz z wnioskiem o wstrzymanie z urzędu czynności egzekucyjnej polegającej na zajęciu zadośćuczynienia za niesłuszne aresztowanie. Uznał w nim, że zastosowano zbyt uciążliwy środek egzekucyjny (art. 33 punkt 5 i art. 38 ustawy). Dotychczas stosowany środek był wystarczający i skutecznie prowadził do zapłaty zaległości. Jak podał Skarżący, z powodu niesłusznego aresztowania w roku 2000, aż do wydania wyroku uniewinniającego z roku 2005, nie mógł podjąć zatrudnienia, a po wyroku zmuszony był do zaciągnięcia licznych zobowiązań finansowych, korzystał z pomocy innych osób, zatem zajęcie kwoty zadośćuczynienia powoduje - w ocenie Skarżącego - dramatyczne skutki. Zajęcie zadośćuczynienia spowoduje ponadto, że traci ono swoją funkcję (naprawa krzywdy), a poza wszystkim trwa postępowanie w przedmiocie umorzenia tych zaległości.