Wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 września 2009 r., sygn. I SA/Wa 919/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Lenart Sędziowie Sędzia WSA Maria Tarnowska (spr.) Sędzia WSA Agnieszka Miernik Protokolant Ewa Nieora po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2009 r. sprawy ze skargi V. S.A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją dnia [...] maja 2009 r. nr [...], po rozpatrzeniu wniosku Prezydenta Miasta P. i V. S.A. o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...], (1) na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 w związku z art. 28 kpa umorzyło postępowanie odwoławcze w stosunku do Prezydenta Miasta P., (2) na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa zaskarżoną decyzję utrzymało w mocy.

W uzasadnieniu decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. podało, że decyzją z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., działając z urzędu, odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Miasta P. z dnia [...] listopada 1976 r. nr [...], orzekającej o ustaleniu opłaty rocznej w wysokości [...] zł, za użytkowanie przez Z., terenu o pow. [...] m-, położonego w P. przy ul. W.

W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że najcięższym zarzutem stawianym kwestionowanej decyzji jest zarzut wydania jej bez podstawy prawnej. W utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że decyzją wydaną bez podstawy prawnej jest decyzja nie mająca podstawy w żadnym powszechnie obowiązującym przepisie prawnym o charakterze materialnym.

W ocenie Kolegium zarzut ten nie jest zasadny, gdyż § 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 maja 1962 r. w sprawie przekazywania terenów w miastach i osiedlach jest właściwą podstawą do ustalania opłat z tytułu użytkowania gruntu. Przedmiotowa nieruchomość była nieruchomością państwową i użytkowaną przez podmiot określany jako Z., w którego skład wchodził Z. Naczelnik Miasta był uprawniony do rozporządzania nieruchomością i ustalania opłat za użytkowanie gruntu. Brak decyzji o ustanowieniu prawa jest prawdopodobny - nie przedstawiono bowiem takiej decyzji wydanej ani dla Z. ani dla żadnego innego podmiotu, jednak w tej kwestii Kolegium przyznaje słuszność pełnomocnikowi Z., który wskazując na brzmienie art 37 (wcześniej 38) ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (t. j. Dz. U. 1969 r. Nr 22, poz. 159 z późn. zm.): "Tereny stanowiące własność Państwa, będące do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy w użytkowaniu lub zarządzie jednostek państwowych, przechodzą w użytkowanie tych jednostek" podkreśla, że możliwa jest i taka interpretacja ustawy, według której wydanie decyzji nie było konieczne. Nie można więc wykluczyć sytuacji, w której przedsiębiorstwo, będące faktycznym użytkownikiem nieruchomości, zaniedbało złożenia wniosku na podstawie art. 3 i 8 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach.