Wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 lipca 2009 r., sygn. III SA/Wa 100/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Nasierowska, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, Sędzia WSA Anna Wesołowska (spr.), Protokolant Lidia Wasilewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lipca 2009 r. sprawy ze skargi B. W. i J. W. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości.

Uzasadnienie

1. Decyzją z dnia [...] sierpnia 2008 roku Minister Finansów działający w trybie art. 247 par. 1 pkt 3 oraz 248 par. 2 pkt 3 i par. 3 ustawy Ordynacja podatkowa, po wszczęciu z urzędu postępowania stwierdził nieważność decyzji ostatecznej Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia [...] czerwca 2006 roku nr [...] wydanej w trybie art. 54 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 roku, nr 153 poz. 1270 ze zmianami, zwana dalej ustawą p.p.s.a.) uchylającej w całości decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia [...] marca 2006 roku nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia [...] czerwca 2005 roku w sprawie określenia Państwu B. i J. W. zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 rok w wysokości 473.267,10 złotych i określającej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 rok w wysokości 35.887,00 złotych.

Z uzasadnienia decyzji wynika, że u podstaw rozstrzygnięcia Ministra Finansów legło przyjęcie, że Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia [...] czerwca 2006 roku wydana została z rażącym naruszeniem prawa to jest art. 2 ustęp 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku (Dz. U. z 2000 roku, nr 14 poz. 176 ze zmianami, zwana dalej ustawą p.d.o.f.). Owo rażące naruszenie przepisów prawa polega w ocenie Ministra Finansów na przyjęciu przez Dyrektora Izby Skarbowej, że stwierdzenie prawomocnym orzeczeniem sądu nieważności umowy cywilnoprawnej z jakiejkolwiek przyczyny powoduje, że nie dochodzi do powstania ani przychodu ani zobowiązani podatkowego. Tymczasem w ocenie Ministra Finansów, hipoteza art. 2 ustęp 1 pkt 4 ustawy p.d.o.f. nie odnosi się do czynności, które mogą być przedmiotem stosunku cywilnoprawnego. Minister wskazał, że pojęcie czynności o których mowa w art. 2 ustęp 1 pkt 4 ustawy p.d.o.f. oznacza zachowania (czynności faktyczne) które w ogóle nie mogą być wskazane w treści ważnej czynności prawnej jako świadczenie strony tej czynności, co oznacza, że przedmiotem prawnie skutecznej umowy nie mogą być zachowania, które ze swej istoty są sprzeczne z prawami przyrody, zasadami współżycia społecznego, ustawą i w konsekwencji w ogóle nie mogą być określone w treści ważnej i wywołującej zamierzone skutki umowy. W konsekwencji Minister uznał, że samo stwierdzenie nieważności umowy przez Sąd nie stanowi podstawy do nieuznania korzyści otrzymanych w wyniku wykonania tej umowy za przychód w rozumieniu ustawy p.d.o.f.