Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 lipca 2009 r., sygn. VIII SA/Wa 139/09

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Cezary Kosterna, Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Fularski, Sędzia WSA Krystyna Kleiber /sprawozdawca/, Protokolant Dominika Jeromin, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lipca 2009 r. sprawy ze skargi [...] spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. w dniu [...] sierpnia 2008 r wydał decyzję określającą dla Skarżącej - [...] sp. z o.o. zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za okres od [...] stycznia 2002 r. do [...] grudnia 2002 r. w kwocie [...] zł.

Skarżąca złożyła odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej uchylenie w całości i o umorzenie postępowania w przedmiotowej sprawie. Skarżąca zarzuciła decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej:

- wadliwość formalnoprawną przeprowadzonego postępowania, wynikającą z naruszenia podstawowych zasad proceduralnych wyrażonych w art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8 poz.60 ze zmianami), co miało istotny wpływ na podjęte rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie; naruszenie postanowień art. 187 §1 i art. 180 Ordynacji podatkowej poprzez bezpodstawne nie uznanie jako dowodu w sprawie zeznań kilku świadków;

- naruszenie art. 190 Ordynacji podatkowej poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów; naruszenie zakazu orzekania wątpliwości na niekorzyść podatnika.

Skarżąca w uzasadnieniu odwołania podniosła, że w sprawie zaistniały rozbieżności w zeznaniach Z. L. i K. W. z zeznaniami pozostałych świadków dotyczące istnienia sklepu przy Placu G. w W., a mimo to nie przeprowadzono dowodu z konfrontacji. Swobodna ocena nie może oznaczać dowolności. W przedmiotowej sprawie zdaniem Skarżącej organ podatkowy naruszył reguły oceny dowodów i zasady logiki. Nie wziął bowiem pod uwagę okoliczności, że bezspornym w sprawie jest, że usługa montażu urządzeń została wykonana, czego jednoznacznym i niepodważalnym dowodem jest wytworzenie urządzeń, które następnie zostały przez Skarżącą dostarczone zamawiającemu i to w ramach zamówień publicznych. Jak wykazano w trakcie postępowań Skarżąca samodzielnie nie mogła przeprowadzić montażu tych urządzeń, gdyż nie zatrudniała pracowników do montażu. Zdaniem Skarżącej bezzasadnie uznano zeznania K. P. jako niewiarygodne. Miał on prawo odmowy składania zeznań, będąc synem W. P.