Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 21 lipca 2009 r., sygn. I SA/Po 455/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elwira Brychcy Sędziowie Sędzia NSA Stanisław Małek Sędzia WSA Szymon Widłak (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Laura Szukała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lipca 2009r. sprawy ze skargi H. S. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w P. z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług. oddala skargę /-/ Sz.Widłak /-/ E.Brychcy /-/ S.Małek

Uzasadnienie

I SA/Po 455/09

Uzasadnienie

Decyzją o sygn. [...] z dnia [...] Dyrektor Izby Celnej powołując się na przepis art. 233 § 1 pkt. 1, art. 53 §1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja Podatkowa oraz art. 6 ust. 7, art. 15 ust. 4 i 4c, art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 08 stycznia 1993r - o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] Naczelnika Urzędu Celnego nr [...], [...].

W uzasadnieniu organ II- ej instancji podał, iż w dniu [...] Naczelnik Urzędu Celnego postanowieniami o numerach [...] wszczął "z urzędu" postępowania podatkowe w sprawie towarów objętych procedurą celną dopuszczenia do obrotu. Wszczęcie tego postępowania było konsekwencją wcześniej prowadzonych postępowań celnych zakończonych decyzjami ostatecznymi w sprawach o numerach [...] ( 18 spraw).

Organ II ej instancji uznał za prawidłowe działanie Naczelnika Urzędu Celnego opierającego się przy wydawaniu decyzji w niniejszej sprawie na przepisach art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 08 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym obowiązującej w dacie powstania zobowiązań podatkowych. Podkreślono także, iż obowiązek podatkowy w imporcie towarów powstaje z chwilą powstania długu celnego. Nadto zdaniem organu II-ej instancji skoro zobowiązanie powstałe na gruncie przepisów ustawy z 08 stycznia 1993r. nie wygasło, to istnieje nadal mimo, iż od 01 maja 2004r. ustawa ta już nie obowiązuje.

W skardze na powyższe rozstrzygnięcie wnosząc o jego uchylenie pełnomocnik strony skarżącej zarzucił: naruszenie art. 208 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 70 Ordynacji podatkowej polegające na uznaniu, iż w okolicznościach niniejszej sprawy nie doszło do przedawnienia należności, gdy prawidłowa ocena winna doprowadzić do wniosku, iż należności uległy przedawnieniu, rażące naruszenie art. 175 ustawy o podatku od towarów i usług w zw. z art. 7 Konstytucji R.P. polegające na oparciu zaskarżonej decyzji na niezidentyfikowanym przepisie prawa, a także naruszenie art. 210 § 1 pkt 8 w zw. z art. 235 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 17 ust. 10 ustawy o