Wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 czerwca 2009 r., sygn. I SA/Wa 380/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Miernik Sędziowie Sędzia WSA Emilia Lewandowska Sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.) Protokolant Monika Chorzewska-Korczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi J. C. i S. C. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia odszkodowania za nieruchomość zajętą pod drogę 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta W. z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Wojewody [...] solidarnie na rzecz skarżących J. C. i S. C. kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania J. C. i S. C., utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta W. z dnia [...] lutego 2008 r., nr [...] odmawiającą ustalenia i wypłaty odszkodowania za zajętą pod drogę publiczną (ulicę [...]) część nieruchomości położonej w W. [...], oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka ewidencyjna nr [...] z obrębu [...] o powierzchni [...] m2 oraz nr [...] z obrębu [...] o powierzchni [...] m2.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Prezydent Miasta W. decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. odmówił przyznania wnioskowanego odszkodowania. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że wnioskodawcy nie są uprawnieni do odszkodowania, ponieważ z treści umowy sprzedaży z 1996 r. wynika, że J. C. i S. C. nie nabyli tej części gruntu, która została zajęta pod ul. [...].

Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem J. C. i S. C. złożyli odwołanie. W jego uzasadnieniu podnieśli przede wszystkim, że organ bezpodstawnie dokonał obalenia domniemania prawdziwości wpisów w księdze wieczystej i rozstrzygnięciem swoim wkroczył w kognicję sądów cywilnych. Wojewoda [...] rozpatrując złożone odwołanie stwierdził, że nie może ono zostać uwzględnione. W uzasadnieniu zajętego stanowiska organ odwoławczy przywołał treść art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872, ze zm.) i wyjaśnił, że z ustaleń organu wynika, że przedmiotowy grunt położony w W. zajęty pod drogę publiczną (działka nr [...] oraz nr [...]) w dniu 31 grudnia 1998 r. nie stanowił własności J. C. i S. C., co potwierdza akt notarialny umowy sprzedaży z dnia [...] maja 1996 r. (Rep. akt nr [...]). Umowa ta obejmuje sprzedaż zabudowanej działki nr [...] o pow. [...] m 2, zaś część nieruchomości (z całej powierzchni [...] m2), zajęta pod drogę - ulicę [...], nie została sprzedana, a więc pozostała przy poprzednich właścicielach. Organ II instancji wyjaśnił, że w związku z istniejącym na rzecz skarżących zapisem w księdze wieczystej (Kw nr [...] prowadzonej przez Sąd Rejonowy [...]) przedmiotowych działek, zwrócił się do sądu wieczystoksięgowego o wyjaśnienie rozbieżności między umową sprzedaży nieruchomości, a wpisem w księdze wieczystej dotyczącej tej nieruchomości. Sąd Rejonowy [...] poinformował, że z § 2 urnowy sprzedaży z dnia [...] maja 1996 r. wynika, iż nabycie prawa własności skarżących dotyczy działki nr [...] o powierzchni [...] m2, a nie całej nieruchomości o powierzchni [...] m2, dla której prowadzona była wyżej wymieniona księga. Sąd dokonał zatem wpisu w dziale II księgi niezgodnie z wnioskiem odnoszącym się wyłącznie do działki nr [...], a wpis ten nie został przez strony zaskarżony. W ocenie organu odwoławczego, w takiej sytuacji należało przyjąć, że odwołujący się nie byli właścicielami przedmiotowej nieruchomości w dniu 31 grudnia 1998 r. (bowiem byli nimi poprzedni właściciele - T. i H. L.), a w związku z tym nie przysługują im uprawnienia wynikające z art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, tj. odszkodowanie za grunt zajęty pod drogę publiczną.