Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 24 czerwca 2009 r., sygn. II SA/Ol 523/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi A. Z. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie obniżenia dodatku służbowego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją personalną z dnia "[...]", Nr "[...]", Dyrektor Aresztu Śledczego działając na podstawie art. 31 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2002r. Nr 207, poz. 1761 ze zm., dalej jako: ustawa o s.w.) oraz § 4 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 lutego 2002r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz. U. z 2002r. Nr 14, poz. 137) obniżył A. Z. z dniem "[...]" dotychczas otrzymywany dodatek służbowy w kwocie 200 zł o kwotę 150 zł.

W motywach uzasadnienie organ wskazał, iż zgodnie z § 4 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej dodatek służbowy obniża się w razie prawomocnego ukarania karą dyscyplinarną. W dniu "[...]" Dyrektor Aresztu Śledczego wymierzył A. Z. karę dyscyplinarną ostrzeżenia o niepełnej przydatności na zajmowanym stanowisku służbowym. Powyższe orzeczenie zostało utrzymane w mocy przez Sąd Dyscyplinarny przy Okręgowym Inspektoracie Służby Więziennej i stało się prawomocne. Zatem wymierzona kara dyscyplinarna stanowi obligatoryjną przesłankę do obniżenia dodatku.

W zażaleniu na powyższą decyzją A. Z. wniósł o stwierdzenie jej nieważności. Rozstrzygnięciu organu zarzucił naruszenie art. 7, art. 10 § 1 i art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej jako: k.p.a.), błędną interpretację przepisów prawa, niedostosowanie stanu faktycznego do przepisów k.p.a. oraz § 55 i § 70 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 listopada 1996r. w sprawie regulaminu dyscyplinarnego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz. U. Nr 135, poz. 634), niewyjaśnienie przez organ podstaw i przyczyn faktycznych i prawnych podjęcia zaskarżonego aktu, naruszenie art. 45 Konstytucji RP poprzez przypisanie cech prawomocności decyzjom, które nie zostały utrzymane w mocy w postępowaniu sądowym, jak tez bezpodstawne pozbawienie funkcjonariusza uregulowań zawartych w § 55 rozporządzenia w sprawie regulaminu dyscyplinarnego funkcjonariuszy Służby Więziennej.