Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 12 marca 2009 r., sygn. II SA/Po 986/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Szaniecka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Łaskarzewska Sędzia WSA Edyta Podrazik Protokolant st. sekretarz sądowy Ewa Wąsik po rozpoznaniu w Poznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2009 r. sprawy ze skargi K. G. i W. G. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 03 października 2008 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę. /-/E.Podrazik /-/ J. Szaniecka /-/A. Łaskarzewska

Uzasadnienie

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] decyzją z dnia 25 kwietnia 2007 r. utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia 9 marca 2007 r., którą organ I instancji umorzył postępowanie administracyjne w sprawie budowy parkanu zlokalizowanego na działce o nr. ewid. [...] w [...] przy ul. [...].

U podstaw powyższych decyzji legło ustalenie, że roboty budowlane wykonane zostały na podstawie zgłoszenia zamiaru budowy dokonanego przez inwestora S. K. w Starostwie Powiatowym w [...] w dniu 5 września 2006 r., które to zgłoszenie, wobec braku sprzeciwu organu architektoniczno-budowlanego okazało się prawnie skuteczne.

Na skutek skargi K. i W. małż. G. wniesionej od powołanej wyżej decyzji do sądu administracyjnego, wyrokiem z dnia 27 września 2007 r. sygn. akt II SA/Po 260/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W motywach powołanego wyroku Sąd wskazał, że w sprawie bezspornym było, że w granicy dzielącej nieruchomość skarżących małż. K.W.G. i inwestora S.K. istnieje ogrodzenie murowane o wysokości 1,70 m i przebiega ono wzdłuż wspólnej granicy na długości ponad 30 metrów. Przedmiotowy zaś "parkan" o wysokości 2,75 m i długości 6 metrów, odsunięty od wspólnej granicy, pełni - wg wyjaśnień inwestora - funkcję bariery, przegrody izolującej fragment jego działki od zabudowanej budynkiem mieszkalnym części nieruchomości skarżących. W tej sytuacji Sąd uznał, że nie można przyjąć, iż przedmiotowy obiekt jest urządzeniem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego. W ocenie Sądu wymagało rozważenia, czy sporny parkan jest obiektem budowlanym objętym regulacją Prawa budowlanego, w szczególności budowlą, o której mowa w art. 9 pkt 3 tego prawa, czy też takiej regulacji nie podlega. Uznanie przedmiotowego ogrodzenia za samodzielny, odrębny obiekt budowlany (art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego) oznaczałoby, że zgłoszenie zamiaru jego budowy dokonane zostało przez inwestora z naruszeniem art. 30 ust. 1 Prawa budowlanego, a w rezultacie istniałyby podstawy do zastosowania trybu przewidzianego w art. 51 w związku z art. 50 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego.