Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 26 marca 2009 r., sygn. I SA/Gl 120/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Madej, Sędziowie WSA Teresa Randak, Krzysztof Winiarski (spr.), Protokolant Izabela Maj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 marca 2009 r. sprawy ze skargi K. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od spadków i darowizn 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji, 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] zł (słownie: [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Dyrektor Izby Skarbowej w K. decyzją z [...] r.( [...]) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z [...] r. (Nr [...]) o odpowiedzialności podatkowej płatnika - notariusza K. M.. Decyzja ta zakończyła definitywnie sprawę w przedmiocie podatku od spadków i darowizn, po odrzuceniu skargi przez sąd administracyjny z powodu uchybienia terminu do jej wniesienia.

Z takim stanem rzeczy nie pogodził się K. M., występując 18 lutego 2005 r. do Dyrektora Izby Skarbowej z wnioskiem o stwierdzenie nieważności, pod zarzutem rażącego naruszenia prawa, wymienionych decyzji obydwu instancji podatkowych. Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z [...]r.( [...]) stwierdził bezprzedmiotowość wniosku i umorzył postępowanie w sprawie nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z [...]r., wyjaśniając, że była to decyzja nieostateczna, od której przysługiwało odwołanie, a te strona złożyła w wymaganym terminie.

Tego samego dnia, pod tym samym numerem Dyrektor Izby Skarbowej - działając tym razem jako organ pierwszej instancji - wydał drugą decyzję, w której powołując się na przepisy art. 247 § 1 i art. 248 § 2 Op odmówił stwierdzenia nieważności swojej decyzji utrzymującej w mocy wymienianą na wstępie decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z [...] r. Przyczyną odmowy był brak podstaw do jej uchylenia. Organ ten wywodził, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ogranicza się jedynie do ustalenia (lub nie) wystąpienia którejś z wad wymienionych w art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej (dalej:"Op") i stosownego rozstrzygnięcia w zależności od wyników tego ustalenia. W dalszych wywodach, nawiązując do stanu faktycznego sprawy, wypowiadał się merytorycznie, powoływał przy tym treść unormowań art. 18 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tj. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514), rozwijając w ten sposób ów wątek, zamknięty decyzjami, których strona skutecznie nie zaskarżyła do sądu administracyjnego. Od tej decyzji, stosownie do pouczenia, notariusz odwołał się do Dyrektora Izby Skarbowej w K. jako organu II instancji, domagając się jej uchylenia a następnie stwierdzenia nieważności powołanej wcześniej decyzji z [...] r.