Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 20 lutego 2009 r., sygn. I SA/Wr 1188/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Łoboda, Sędziowie Sędzia WSA Ireneusz Dukiel, Sędzia WSA Katarzyna Radom (sprawozdawca), Protokolant Lucyna Barańska, po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2009 r. w Wydziale I na rozprawie sprawy ze skargi Przedsiębiorstwo Wielobranżowe A Spółka Cywilna T. O., H. Z., A. Z. w K. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w W. z dnia [...] września 2008 r. nr [...] w przedmiocie wynagrodzenia za dozór pojazdu oddala skargę

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi jest postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w W. z dnia [...] o nr [...] utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia [...] o nr [...] określające skarżącej wysokość wynagrodzenia za dozór pojazdu marki [...] nr rej. [...] w okresie od [...]do [...] (6 dni) oraz odmawiające przyznania wynagrodzenia za usunięcie tegoż pojazdu z drogi publicznej w dniu [...].

Jak wynikało z akt sprawy pismem z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. wezwał Przedsiębiorstwo Wielobranżowe A spółka cywilna T. O, H. Z., A. Z. w K. do wydania do dnia [...] opisanego wyżej pojazdu, usuniętego z drogi publicznej w trybie art. 130a ust. 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm. - zwanej dalej Prawo o ruchu drogowym), który wobec nieodebrania go przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy przeszedł na własność Skarbu Państwa na mocy decyzji Naczelnik Urzędu Skarbowego w N. R. z dnia [...].

W odpowiedzi na wezwanie skarżąca powołując się na przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 października 2007 r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz.U. Nr 191, poz. 1377) uzależniła wydanie rzeczy od przedłożenia tytułu własności pojazdu, zezwolenia właściwych podmiotów oraz dowodu uiszczenia opłaty. Odnosząc się do kwestii opłaty wskazała, że jej wysokość ustalana jest na podstawie cennika Starosty K., należna jest za cały okres parkowania i usunięcie pojazdu, co uzasadnia art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz art. 180 i 181 k.c.. Powołując się na art. 461 k.c. wywodziła swoje prawo zatrzymania rzeczy do czasu zaspokojenia roszczeń. Końcowo wskazała na orzeczenie Sądu Najwyższego potwierdzające administracyjny tryb dochodzenia żądanych roszczeń.