Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 lutego 2009 r., sygn. I SA/Wa 1568/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Sobielarska Sędziowie: Sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.) Sędzia WSA Emilia Lewandowska Protokolant Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2009 r. sprawy ze skargi P. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nabycia przez gminę nieodpłatnie własności nieruchomości oddala skargę.

Uzasadnienie

Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa decyzją z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania P. SA, utrzymała w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2007 r. nr [...] stwierdzającą nieodpłatne nabycie przez Gminę [...], z mocy prawa, własności nieruchomości oznaczonej w jednostce ewidencyjnej [...], w obrębie nr [...], jako działki o nr [...], powstałych z podziału działki nr [...] objętej księgą wieczystą nr [...].

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 1890/07 uchylił decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia [...] września 2007 r. nr [...] umarzającą postępowanie odwoławcze. W uzasadnieniu wydanego orzeczenia Sąd wskazał, że Komisja błędnie przyjęła, iż przepis art. 34 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji (...) przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe" (Dz. U. Nr 84, poz. 948, ze zm.) nie może stanowić źródła interesu prawnego P. w sprawie o komunalizację przedmiotowej nieruchomości. Oznacza to, że P. posiadają w przedmiotowym postępowaniu legitymację strony i złożone przez ten podmiot odwołanie winno zostać merytorycznie rozpatrzone przez organ II instancji.

Wykonując zalecenia Sądu organ odwoławczy uznał, że w związku treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe" P. posiada przymiot strony w niniejszym postępowaniu komunalizacyjnym, zgromadzony zaś w aktach sprawy materiał dowodowy daje możliwość oceny zasadności wydania przez organ I instancji decyzji komunalizacyjnej. Organ II instancji stanął na stanowisku, że aczkolwiek przepisy ustawy o komercjalizacji dają podstawę do uznania P. za stronę, jednak nie tworzą po stronie P. argumentów przeciw komunalizacji, choćby z tego powodu, że nie obowiązywały w dniu 27 maja 1990 r., co znalazło wyraz w punkcie I wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2005 r. Powołując się na bieżące orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego organ odwoławczy uznał, że przepisy statuujące przedsiębiorstwo państwowe P. nie zawierają podstawy prawnej do stwierdzenia tytułu prawnorzeczowego P. do przedmiotowej nieruchomości. Równocześnie organ II instancji jednoznacznie stwierdził, że P. nie dysponował prawem zarządu do przedmiotowej nieruchomości, a władanie wykonywane było bez tytułu prawnego. W konkluzji organ odwoławczy stwierdził, że skoro skarżącemu nie przysługiwał odpowiedni tytuł prawny do nieruchomości, to nieruchomość ta należała, w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191, ze zm.) do terenowego organu administracji państwowej stopnia podstawowego i podlegała komunalizacji z mocy prawa z dniem 27 maja 1990 r. Zgodnie bowiem z treścią obowiązującego w dniu 27 maja 1990 r. art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (t.j. z 1989 r. Dz. U. Nr 14, poz. 74, ze zm.) grunty państwowe, które nie zostały oddane w zarząd, użytkowanie lub użytkowanie wieczyste były zarządzane przez terenowy organ administracji państwowej. Ponadto w sytuacji, kiedy spełnione zostały przesłanki z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i jednocześnie brak jest przesłanek negatywnych, nie ma znaczenia dla rozpatrywanej sprawy fakt, że przedmiotowa nieruchomość zabudowana jest [...].