Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 24 lutego 2009 r., sygn. IV SA/Gl 968/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska (spr.) Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik Protokolant sekr. sąd. Magdalena Nowacka-Brzeźniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lutego 2009 r. sprawy ze skargi Spółki A w K. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę

Uzasadnienie

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w K. decyzją z dnia [...], Nr [...], odmówił stwierdzenia u E.T. choroby zawodowej słuchu, wymienionej w pozycji 15 wykazu chorób zawodowych stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294 z późn. zm.). Na podstawie dochodzenia epidemiologicznego przeprowadzonego w dniu [...] organ pierwszej instancji z wysokim prawdopodobieństwem przyjął, iż podczas zatrudnienia w latach 1961-1999 w Fabryce A, na stanowiskach [...] i [...], E.T. pracował w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej. Z uzasadnienia powołanej decyzji wynika, że w sprawie nie została spełniona podstawowa przesłanka niezbędna do rozpoznania stwierdzonych u E.T. dolegliwości jako choroby zawodowej polegająca na negatywnym orzeczeniu lekarskim Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w S. z dnia [...], Nr [...] i Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. z dnia [...], Nr [...].

E.T. złożył odwołanie od powyższego rozstrzygnięcia i powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego uznające, iż brak jest podstaw prawnych do wyłączenia z pojęcia choroby zawodowej uszkodzenia słuchu spowodowanego działaniem hałasem w miejscu pracy ze względu na stopień uszkodzenia słuchu.

Decyzją z dnia [...], Nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego i art. 1 pkt 2, art. 5 pkt 4 a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U z 2006 r., Nr 122, poz. 851 z późn. zm.) w związku z § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. Nr 132, poz. 1115) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K. uchylił decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...], Nr [...] i stwierdził u E.T. chorobę zawodową słuchu wymienioną w pozycji 15 wykazu chorób zawodowych stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych w związku z § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach. W uzasadnieniu tej decyzji organ odwoławczy wskazał, iż dla stwierdzenia choroby zawodowej niezbędnym jest orzeczenie przez kompetentną placówkę diagnostyczną służby zdrowia istnienia występującego schorzenia jako choroby ujętej - zakwalifikowanej przez orzeczników do odpowiedniej pozycji wykazu chorób zawodowych stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych oraz wykazanie związku przyczynowego między środowiskiem pracy a rozpoznaną chorobą tj. wykazanie, że narażenie na czynnik szkodliwy, który wywołał rozpoznane schorzenie miało miejsce w czasie i miejscu pracy w związku z wykonywanym zawodem. Dochodzenie epidemiologiczne w sprawie E.T. wykazało, że pracował w Fabryce A, w latach 1961-1999, jako [...] i [...], gdzie był eksponowany na działanie hałasu ponad normę higieniczną 82 dB w ciągu zmiany roboczej. Organ odwoławczy uznał, że E.T. wykonywał pracę w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej słuchu. E.T. był badany w Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy w S. (orzeczenie lekarskie z dnia [...]), gdzie stwierdzono obustronny niedosłuch odbiorczy z ubytkami słuchu dla UP - [...] dB i UL - [...] dB oraz nie rozpoznano choroby zawodowej słuchu z uwagi na stopień ubytku słuchu w uchu lewym. Następnie był badany w Poradni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. (orzeczenie lekarskie z dnia [...]), gdzie również stwierdzono obustronne odbiorcze uszkodzenie słuchu z ubytkami słuchu UP - [...] dB i UL - [...] dB i nie rozpoznano choroby zawodowej słuchu z uwagi na stopień ubytku słuchu w uchu lewym. Po zapoznaniu się z całością dokumentacji organ odwoławczy wystąpił do Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. z prośbą o wydanie uzupełniającego orzeczenia uwzględniającego orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach choroby zawodowej słuchu znane od miesiąca czerwca 1998 r. (wyrok SN z dnia 4 czerwca 1998 r., sygn. akt III RN 36/98). W odpowiedzi otrzymał pismo z dnia [...] informujące, że stwierdzany u E.T. niedosłuch odbiorczy obustronny, z lekarskiego punktu widzenia, nie spełnia definicji choroby zawodowej narządu słuchu zamieszczonej w poz. 15 wykazu chorób zawodowych rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych, bowiem uszkodzenie słuchu wywołane hałasem charakteryzuje się obustronnym ubytkiem słuchu typu odbiorczego, symetrycznym dla obu uszu. Natomiast wykonane w miesiącu styczniu 2001 r. badania audiometryczne w poradni Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w S. wykazały u E.T. asymetrię niedosłuchu z ubytkami UP - [...] dB i UL - [...] dB, a w trakcie obserwacji klinicznej przeprowadzonej w Szpitalu Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S., w dniach [...] do [...], obejmującej audiometrię tonalną, próbę SISI i audiometrię impedancyjną(obiektywną) stwierdzono progresję ubytków słuchu UP - [...] dB (na poziomie ze [...]) i UL - z [...] dB do [...] dB. Zatem stwierdzona w krótkim czasie progresja w UL (od miesiąca [...] do [...]) wówczas, gdy ustało już zawodowe narażenie E.T. na hałas, wskazuje na pozazawodowe czynniki uszkadzające słuch tkwiące w jego organizmie. Biorąc pod uwagę powyższą dokumentację i utrwalone orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyrok SN z dnia 4 czerwca 1998 r., sygn. akt III RN 36/98 i wyrok SN z dnia 11 marca 1999 r., sygn. akt III RN 128/98) organ odwoławczy uznał, że E.T. pracował około 38 lat w hałasie i rozpoznano u niego odbiorcze obustronne uszkodzenie słuchu typu pohałasowego, które spełnia prawne kryteria definicji choroby zawodowej słuchu wymienionej w pozycji 15 wykazu chorób zawodowych rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych w związku z § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach, zatem spełnione zostały przesłanki do wydania decyzji stwierdzającej u niego chorobę zawodową słuchu.