Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 15 stycznia 2009 r., sygn. I SA/Gl 920/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Christ, Sędzia NSA Przemysław Dumana, Asesor WSA Anna Tyszkiewicz-Ziętek (spr.), Protokolant Anna Florek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 stycznia 2009 r. sprawy ze skargi A S.A. w Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...]. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Pierwszego [...] Urzędu Skarbowego w S. dnia [...]. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania wszczętego wnioskiem A S.A. z dnia 14 grudnia 2007 r. o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001 r.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano na wstępie, że organ I instancji wydał decyzję o umorzeniu postępowania wszczętego wnioskiem A S.A., gdyż ustalił, że strona utraciła prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty na podstawie art. 79 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym prawo do złożenia takiego wniosku wygasa po upływie 5 lat od daty złożenia zeznania.

W odwołaniu od decyzji organu I instancji podniesiono zarzut naruszenia art. 70 § 1 w zw. z art. 121 i art. 122 Ordynacji podatkowej, a także art. 32 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP poprzez "niewłaściwe zastosowanie wskazanego przepisu Ordynacji podatkowej, określającego termin przedawnienia zobowiązania podatkowego, co doprowadziło do niepodjęcia przez organ podatkowy z urzędu czynności, do których organ ten był zobowiązany i w konsekwencji naruszyło konstytucyjną zasadę równości". Wobec tych zarzutów Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez określenie Spółce zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001 r. "w prawidłowej wysokości" i zwrot nadpłaconej kwoty podatku.

Przybliżając zasadnicze tezy przedstawionej przez Spółkę argumentacji Dyrektor Izby Skarbowej w K. wskazał, że zdaniem strony organ podatkowy po otrzymaniu wniosku o stwierdzenie nadpłaty powinien podjąć z urzędu wszelkie możliwe działania mające na celu określenie zobowiązania podatkowego w prawidłowej wysokości, po czym wydać decyzję wymiarową i zwrócić Spółce nadpłaconą kwotę podatku. Zarzucane organowi I instancji niewłaściwe zastosowanie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej miało, w ocenie strony, doprowadzić do naruszenia zasady równości wyrażonej w art. 32 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP poprzez zróżnicowanie sytuacji podatników, którym upłynął termin do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przy jednoczesnym braku upływu terminu przedawnienia zobowiązania. Przy interpretacji przepisów prawa zastosowanej przez organ podatkowy I instancji u jednych podatników organ podatkowy może z urzędu przeprowadzić postępowanie i wydać decyzję, na podstawie której nastąpi zwrot nadpłaconej kwoty, natomiast u innych, u których organ podatkowy nie musi przeprowadzić postępowania wymiarowego, ma miejsce uniemożliwienie odzyskania nadpłaconej kwoty podatku. Przykładem tego, jak podała strona, może być sytuacja, gdy w w/w okresie u jednego podatnika przeprowadzona będzie kontrola podatkowa, a u drugiego nie. Odwołująca podkreśliła także, iż decyzja wymiarowa może zostać wydana w niniejszej sprawie w terminie dłuższym, niż okres wskazany w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, gdyż przedmiotowe zobowiązanie wygasło w 2002 r. poprzez zapłatę. Zauważono także, iż art. 81 Ordynacji podatkowej daje podatnikowi prawo do korekty złożonego zeznania podatkowego. Fakt, iż w rozpatrywanej sytuacji Spółka zobowiązana była przepisami prawa do jednoczesnego złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty powoduje, iż w konsekwencji "Naczelnik uniemożliwił Spółce odzyskanie zapłaconej kwoty", a jego "działanie uniemożliwiło Spółce skuteczne skorzystanie z przysługującego jej prawa, tj. dokonanie korekty na korzyść Spółki". Spółka przywołała pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku WSA w Warszawie z dnia 11 maja 2005 r. (sygn. akt III SA/Wa 280/05), w którym stwierdzono, że "szukanie sensu normy prawnej musi być każdorazowo zorientowane na jej zgodność z Konstytucją (...). Reguły wykładni przepisów prawa za punkt wyjścia przyjmują ponadto założenie o racjonalnym prawodawcy, a więc takim, który tworzy przepisy prawa w sposób racjonalny i celowy, zna cały system prawny, nadaje poszczególnym słowom i zwrotom takie samo znaczenie oraz nie zamieszcza zbędnych sformułowań" i stwierdziła niejako, iż organ I instancji sprzeniewierzył się tym zasadom. Spółka podkreśliła także, iż organ podatkowy, który po otrzymaniu wniosku o stwierdzenie nadpłaty złożonego po upływie terminu do jego wniesienia, nie wyjaśnił zaistniałych wątpliwości dotyczących prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego naruszył art. 122 Ordynacji podatkowej, a niepodjęcie w tym stanie rzeczy żadnych czynności z urzędu pozostaje w sprzeczności z zasadą wynikającą z art.121 § 1 Ordynacji podatkowej.