Wyrok WSA w Łodzi z dnia 12 grudnia 2008 r., sygn. I SA/Łd 1088/08

Dnia 12 grudnia 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bogdan Lubiński Sędziowie Sędzia WSA Joanna Tarno Asesor WSA Ewa Cisowska - Sakrajda (spr.) Protokolant Tomasz Furmanek po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2008 roku na rozprawie sprawy ze skargi P. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. decyzją z dnia [...]r. nr [...], podjętą na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.), utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...]r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...]r. nr [...] uchylającej w części ponad kwotę 39.323,00 zł decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł. - W. z dnia [...]r. nr [...] określającą zobowiązanie P. S. za 1999r., w pozostałej części zaś utrzymująca tą decyzję w mocy.

W uzasadnieniu decyzji, po przedstawieniu przebiegu postępowania w sprawie, stwierdził, iż instytucja stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej stanowi nadzwyczajną formę postępowania, mającą na celu wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji dotkniętych poważnymi wadami o charakterze materialno-prawnym, stosowaną jedynie wówczas gdy nie ma możliwości skorygowania wydanej decyzji w drodze postępowania odwoławczego lub skargowego. Powołując art. 128 Ordynacji podatkowej, podniósł, iż decyzje, od których nie służy odwołanie w postępowaniu podatkowym, są ostateczne. Uchylenie lub zmiana tych decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania mogą nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w Ordynacji podatkowej oraz w ustawach "dodatkowych". Decyzja podatkowa jest ostateczna, jak wywodził Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., gdy w pierwszej instancji strona nie złożyła od niej odwołania, jeśli odwołanie to nie przysługiwało z mocy ustawy, bądź decyzje tą wydał organ odwoławczy w toku postępowania odwoławczego. Podniósł nadto, iż celem postępowania o stwierdzenie nieważności nie jest rozstrzygnięcie co do istoty sprawy już rozstrzygniętej w przedmiotowej decyzji lecz ustalenie, czy decyzja ostateczna jest dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 247 § 1 Op, w tym czy została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa (pkt 3 tegoż przepisu). Zauważył jednak, iż pojęcie rażące naruszenie prawa stanowi jednak przedmiot sporów w doktrynie prawa i orzecznictwie. Wobec braku uniwersalnych kryteriów stwierdzenia nieważności w zasadzie panuje, jak wywodził organ odwoławczy, zgodność co do tego, że orzekając o rażącym naruszeniu prawa organ podatkowy nie działa na zasadzie uznania administracyjnego, jak również co do tego, iż naruszenie prawa będzie miało cechę rażącego jeśli czynność postępowania organu podatkowego lub istota załatwienia sprawy są w swej treści zaprzeczeniem treści obowiązującej regulacji prawnej. Naruszenie prawa powoduje nieważność decyzji tylko wówczas, gdy decyzja została wydana wbrew nakazowi lub zdarzeniu ustanowionemu w przepisie prawnym, wbrew wszystkim przesłankom przepisu nadano prawa lub ich odmówiono, albo też wbrew tym przesłankom obarczono stronę obowiązkiem albo uchylono obowiązek. Cechą rażącego naruszenia prawa jest zatem to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z przepisem poprzez proste ich zestawienie ze sobą (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 29 czerwca 2000r., IIISA 3279/99).