Wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 września 2008 r., sygn. II SA/Wa 414/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Fronczyk, Sędzia WSA Przemysław Szustakiewicz (spr.), Sędzia WSA Sławomir Antoniuk, Protokolant: Dorota Kwiatkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 września 2008 r. sprawy ze skargi R. K. na decyzję Dyrektora Departamentu Sądów Wojskowych Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia prawa do dodatku za rozłąkę 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości

Dyrektor Departamentu Sądów Wojskowych Ministerstwa Sprawiedliwości decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Prezesa Wojskowego Sądu Okręgowego w W. nr [...] z dnia [...] lutego 2008 r., odmawiającą przyznania [...] R. K. prawa do dodatku za rozłąkę.

W postępowaniu administracyjnym organy ustaliły następujący stan faktyczny sprawy. Pan R. K. wystąpił w dniu [...] stycznia 2008 r. do Prezesa Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z wnioskiem o przyznanie mu dodatku za rozłąkę przewidzianego w § 7a ust. 1 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 maja 2004 r. w sprawie należności żołnierzy zawodowych za przeniesienia i podróże służbowe. W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał, iż nie spełnia warunków do otrzymania tego dodatku z uwagi na fakt, iż nie jest żonaty i nie posiada na utrzymaniu osób, o których mowa w ww. rozporządzeniu. Podkreślił, iż zasadniczym celem wystąpienia z tym wnioskiem jest wyczerpanie krajowej drogi sądowej, która to z kolei pozwoli mu wystąpić przed sądami międzynarodowymi w obronie żołnierzy, którzy podobnie jak on, pozostają w związkach nieformalnych. Wskazał, iż w jego ocenie pomijanie przy przyznawaniu dodatków rozłąkowych tych osób, tylko z powodu pozostawania w związkach niemałżeńskich, jest przejawem dyskryminacji i nierównego traktowania. Po rozpatrzeniu powyższego wniosku Prezes Wojskowego Sądu Okręgowego w W. decyzją nr [...] z dnia [...] lutego 2008 r. odmówił przyznania skarżącemu prawa do dodatku za rozłąkę. W uzasadnieniu organ wskazał, iż pomimo tego, że oficer został przeniesiony służbowo do W. oraz tego, że na stałe zamieszkuje on w S., natomiast znaczna odległość między tymi miastami uniemożliwia codzienny dojazd do miejsca pełnienia służby, brak jest podstaw do przyznania mu tego dodatku. Bowiem, zgodnie z tym - co przyznał sam oficer, nie posiada on członków rodziny, o których mowa w § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 maja 2004 r. W decyzji z dnia [...] lutego 2008 r., wydanej po rozpatrzeniu odwołania skarżącego od decyzji z dnia [...] lutego 2008 r., Dyrektor Departamentu Sądów Wojskowych utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, przyznając rację przedstawionym argumentom organu I instancji. Ponadto organ wyjaśnił, iż celem rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 maja 2004 r. w sprawie należności żołnierzy zawodowych za przeniesienia i podróże służbowe jest częściowe rekompensowanie żołnierzowi zawodowemu rozłąki spowodowanej przeniesieniem służbowym z rodziną pozostawioną w miejscu zamieszkania. Ponadto, zdaniem organu, ustawodawca celowo zróżnicował sposób rekompensowania powyższego faktu, by złagodzić skutki rozłąki żołnierza z rodziną pozostającą na jego utrzymaniu i nie dającą się pogodzić z tym dyspozycyjnością żołnierza, wynikającą z istoty stosunku służbowego. W związku z powyższym oraz faktem, iż oficer nie posiada takich członków rodziny, nie spełnia on warunków do przyznania takiego dodatku.