Wyrok WSA w Łodzi z dnia 4 lipca 2008 r., sygn. II SA/Łd 387/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Stępień (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Rosińska, Sędzia WSA Barbara Rymaszewska, Protokolant Asystent sędziego Jarosław Szkudlarek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lipca 2008 r. sprawy ze skargi A. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję.

Decyzją z dnia [...] Wójt Gminy M. przyznał A.N. zasiłek pielęgnacyjny z tytułu niepełnosprawności dla dziecka poniżej 16 roku życia - syna H.N. w kwocie 153 zł miesięcznie, na okres od 01.12.2007 roku - 31.12.2009 roku, nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności.

Decyzja ta została wydana na podstawie art. 16, art. 24, art. 25, art. 26 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992 ze zm.), przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 2 czerwca 2005 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenia rodzinne (Dz.U. Nr 105, poz. 881 ze zm.) oraz art. 104 i art. 108 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.).

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła A.N.. W uzasadnieniu podniosła, że przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego od miesiąca, w którym wpłynął wniosek o jego przyznanie wraz z prawidłowo wypełnionymi dokumentami, jest niezgodne z Konstytucją.

W ocenie odwołującej się takie stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23.10.2007 roku. W wyroku tym Trybunał stwierdził bowiem, że zasiłek pielęgnacyjny spełnia efektywnie cel, gdy jest przyznawany od daty wskazanej w orzeczeniu o niepełnosprawności. Biorąc pod uwagę cel zasiłku, a ponadto tryb orzekania o niepełnosprawności, który zgodnie z przewidzianymi prawem terminami może trwać kilka miesięcy, termin ustanowiony w art. 24 ust. 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych jest nielogiczny i niekonsekwentny w stopniu uniemożliwiającym realizację celu wynikającego z Konstytucji.