Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 30 lipca 2008 r., sygn. II SA/Gd 242/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Nowakowski Sędziowie: Sędzia NSA Andrzej Przybielski Sędzia NSA Krzysztof Ziółkowski (spr.) Protokolant Referent Dorota Kotlarek po rozpoznaniu w Gdańsku na rozprawie w dniu 9 lipca 2008 r. sprawy ze skargi L. M. na decyzję S. K. O. w z dnia 29 listopada 2007 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zasiłku stałego i świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 23.08.2006 r., podjętą w wyniku uchylenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny decyzji z dnia 7.10.2004 r. (Wyrok z dnia 25.04.2006 r., sygn. akt II S.A./Gd 73/05), Wójt Gminy, odmówił L. M. przyznania z tytułu konieczności opieki nad dzieckiem zasiłku stałego za okres od grudnia 2000 r. do 30 kwietnia 2004 r. oraz świadczenia pielęgnacyjnego za okres od 1 maja 2004 r. do 31 sierpnia 2005 r.

Uzasadniając swoje stanowisko organ I instancji stwierdził, że stan zdrowia córki A., nie powoduje konieczności sprawowania nad nią opieki w zakresie uniemożliwiającym L. M. podjęcia zatrudnienia i tym samym nie spełnia ona wymagań aby wskazaną powyżej pomoc otrzymać.

W wyniku rozpoznania odwołania od powyższej decyzji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, jako organ II instancji, decyzją z dnia 9.10.2006 r. utrzymało ją w mocy, podzielając w uzasadnieniu stanowisko organu I instancji, że ogólny stan zdrowia A. M. nie wymaga sprawowania przez L. M. opieki polegającej na stałej, bezpośredniej osobistej pielęgnacji i systematycznym współdziałaniu w postępowaniu leczniczym oraz rehabilitacyjnym w sposób uniemożliwiający podjęcie pracy. Zdaniem Kolegium, wnioskodawczyni nie przedłożyła od grudnia 2000 r. dokumentów wskazujących na pogorszenie się stanu zdrowia córki, zatem rozstrzygnięcie organu I instancji jest zasadne.

Wnioskiem z dnia 02.08.2007 r., skarżąca L. M., zwróciła się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o stwierdzenie nieważności wskazanej powyżej decyzji organu II instancji. Powołując się na art. 156 § 1,2 Kpa, zarzuciła: