Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 2 czerwca 2008 r., sygn. I SA/Gl 284/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ryszard Mikosz, Sędzia NSA Ewa Madej (spr.),, Sędzia NSA Przemysław Dumana, Protokolant Katarzyna Kot, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi E. H. i W. K. - A s.c. w M. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie kompensacji wzajemnych zobowiązań 1. uchyla zaskarżone postanowienie 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] zł ( słownie: [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 22 lutego 2008 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 czerwca 2006 r. sygn. akt I SA/Gl 1762/05, oddalający skargę E.H., W.K. A Spółka cywilna na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie kompensacji wzajemnych zobowiązań.

Wyrok ten zapadł w stosunku do następującego stanu faktycznego i prawnego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. postanowieniem z dnia [...] Nr [...] utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie Prezydenta Miasta M. z dnia [...] nr [...], orzekające o dokonaniu z urzędu potrącenia z faktur za wykonane roboty budowlane przez A Spółka cywilna na rzecz Gminy M.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ odwoławczy odnosząc się do zarzutów zażalenia - podniósł, że podział treści postanowienia na poszczególne elementy był swoistą konwencją nie wykluczającą jednak przypadku, w którym treści mające w istocie charakter rozstrzygnięcia są pomieszczone w części postanowienia opatrzonego nazwą "uzasadnienie". Nie pozbawia ich to jednak charakteru rozstrzygnięcia o istocie sprawy. Organ odwoławczy zauważył, że część rozstrzygnięcia zawarta została na pierwszej stronie orzeczenia a pozostała część na stronie jedenastej, gdzie wymieniono kwoty podlegające potrąceniu wraz z odsetkami oraz na stronie trzynastej i następnych, gdzie następuje ich "rozksięgowanie". Zdaniem organu podatkowego drugiej instancji zabieg ten miał służyć lepszej przejrzystości treści rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego, gdyż jego istotną częścią były tabele z "rozksięgowanymi" kwotami i zasługiwał na aprobatę.