Wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2008 r., sygn. II SA/Wa 1552/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Ewa Pisula - Dąbrowska, Sędzia WSA - Anna Mierzejewska, Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.), , Protokolant - Anna Siwonia, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2008 r. sprawy ze skargi P. Sp. z o.o. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...] w przedmiocie nakazania udostępnienia danych osobowych - uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą z dnia [...] marca 2006 r. nr [...]; - zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; - zasądza od Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych na rzecz P. Sp. z o.o. kwotę 540 (pięćset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów wpisu i zastępstwa procesowego

Uzasadnienie

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z dnia [...] marca 2006 r. nr [...], działając na podstawie art. 12 pkt 2, art. 18 ust. 1 pkt 2, art. 22 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tekst jedn. z 2002 r. Dz. U. Nr 101, poz. 926 ze zm.) oraz art. 54 § 1 w zw. z art. 56 § 2 i art. 57 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 106, poz. 1148 ze zm.) i art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779 ze zm.), nakazał P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. [...], udostępnienie Komendantowi Straży Miejskiej w W. danych osobowych abonenta posługującego się numerem telefonu [...], w zakresie jego imienia, nazwiska oraz adresu zamieszkania. W uzasadnieniu podał, że do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wpłynęła skarga Komendanta Straży Miejskiej w W. dotycząca odmowy udostępnienia powyższych danych osobowych. Natomiast Straż Miejska w W. prowadzi czynności wyjaśniające w sprawie o wykroczenie z art. 63a k.w. i domniemanym jego sprawcą jest osoba posługująca się powyższym numerem telefonu. W tej sytuacji pismem z dnia [...] września 2005 r. Komendant Straży Miejskiej w W. zwrócił się z wnioskiem do Spółki o udostępnienie ze zbiorów danych osobowych P. Sp. z o.o., imienia, nazwiska i adresu abonenta Spółki posługującego się powyższym numerem, który uzasadniono koniecznością przeprowadzenia czynności wyjaśniających w związku z popełnieniem wykroczenia. Pismem z dnia [...] października 2005 r. skarżąca odmówiła udostępnienia powyższych danych powołując się na konieczność zachowania tajemnicy telekomunikacyjnej z ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne i w kolejnym piśmie z dnia [...] lutego 2006 r. do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wyjaśniła, że powyższa odmowa jest uzasadniona treścią art. 160 - Prawa telekomunikacyjnego oraz z uwagi na to, iż Straż Miejska w swoim wniosku nie przedstawiła dostatecznych argumentów obrazujących niezbity związek pomiędzy osobami użytkowników sieci a domniemanym sprawcą wykroczenia. Z tego też powodu nie sposób stwierdzić, aby udostępnienie powyższych danych osobowych przez operatora, było konieczne do skutecznego prowadzenia postępowania przez Straż Miejską. W dalszej części uzasadnienia organ podał, że stosownie do treści art. 159 ust. 1 - Prawo telekomunikacyjne, tajemnica telekomunikacyjna obejmuje dane dotyczące użytkownika, zaś w myśl art. 2 pkt 49, użytkownikiem jest podmiot korzystający z publicznie dostępnej usługi telekomunikacyjnej lub żądający świadczenia takiej usługi. Natomiast zgodnie z art. 159 ust. 2 pkt 4 zakazane jest zapoznawanie się, utrwalanie, przechowywanie, przekazywanie lub inne wykorzystywanie treści lub danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną przez osoby inne niż nadawca i odbiorca komunikatu, chyba że będzie to konieczne z innych powodów przewidzianych ustawą lub przepisami odrębnymi. Z kolei według art. 23 ust. 1 cytowanej już wyżej ustawy o ochronie danych osobowych, przetwarzanie danych osobowych jest dopuszczalne wtedy, gdy jest to niezbędne dla zrealizowania uprawienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa (pkt 2) oraz gdy jest to niezbędne do wykonania określonych prawem zadań realizowanych dla dobra publicznego (pkt 4). Co się zaś tyczy uprawnień straży miejskiej, to stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 5 cytowanej już wyżej ustawy o strażach gminnych, strażnik wykonując zadania, o których mowa w art. 10 i 11, ma prawo do dokonywania czynności wyjaśniających, kierowania wniosków o ukaranie do sądu, oskarżania przed sądem i wnoszenia środków odwoławczych - w trybie i zakresie określonym w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia. Z kolei według art. 54 § 1 w zw. z art. 56 § 2 cytowanej w podstawie decyzji ustawy - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, straż gminna (miejska) jest upoważniona do przeprowadzania czynności wyjaśniających niezbędnych do ustalenia, czy istnieją podstawy do wystąpienia z wnioskiem o ukaranie oraz zebranie niezbędnych danych do sporządzenia wniosku o ukaranie. Zaś w myśl art. 57 § 2, wniosek o ukaranie powinien zawierać m. in.: imię i nazwisko oraz adres obwinionego, a także inne dane niezbędne do ustalenia jego tożsamości. Zatem w świetle wskazanego już wyżej art. 23 ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, powyższe przepisy - zdaniem organu - stanowią wystarczającą podstawę prawną do pozyskania przez Straż Miejską zawnioskowanych przez nią danych. Tym bardziej, że skarżącej był znany powód wystąpienia o ich udostępnienie. W dalszej części uzasadnienia organ nie zgodził się ze stanowiskiem skarżącej, która powołała się na treść art. 160 - Prawo telekomunikacyjne, bowiem w sprawie znajdują uzasadnienie przepisy art. 159 ust. 2 pkt 4 ustawy. W tej zatem sytuacji, udostępnienie danych jest prawnie dopuszczalne i nie ma mowy o naruszeniu tajemnicy telekomunikacyjnej. Natomiast odmowa taka uniemożliwiłaby realizację zadań przez straż miejską, wynikających z obowiązków ustawowych i faktycznie, doprowadziłoby to do paraliżu procesu ścigania sprawcy wykroczenia. Ponadto, według treści uzasadnienia zawartego w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 listopada 2002 r. sygn. akt K 41/02, "zgodnie z ustalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego ochrona życia prywatnego, gwarantowana konstytucyjnie co do zasady w art. 47, obejmuje sobą także autonomię informacyjną (art. 51 Konstytucji) oznaczającą prawo do samodzielnego decydowania o ujawnieniu innym informacji dotyczącej swojej osoby, a także prawo do sprawowania kontroli nad takimi informacjami, jeśli znajdują się w posiadaniu innych podmiotów (...). Ochrona prywatności i autonomia informacyjna nie mają charakteru absolutnego, a to z uwagi m. in. na prawa i wolności innych obywateli, czy potrzebę życia w zbiorowości. Jest to zresztą cecha wszelkich konstytucyjnych praw i wolności. Wszelkie ingerencje w prywatność muszą mieć na uwadze jej ochronę jako dobra konstytucyjnie chronione i zasady konstytucyjne wskazujące na granice i przesłanki, jakie muszą być zachowane na wypadek ingerencji". Reasumując, żądanie straży miejskiej udostępnienia danych osobowych przez operatora telekomunikacyjnego w ramach przewidzianych przepisami Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia czynności sprawdzających i w celu skierowania wniosku o ukaranie jest - zdaniem organu - prawnie dopuszczalne.