Wyrok WSA w Lublinie z dnia 5 lutego 2008 r., sygn. I SA/Lu 745/07

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Kwiatek, Sędziowie WSA Krystyna Czajecka-Szpringer (spr.),, Asesor WSA Jerzy Drwal, Protokolant Stażysta Kamil Rutkowski, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 5 lutego 2008 r. sprawy ze skargi M. spółki z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w miesiącu marcu 2007 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...] nr [...]; II. zasądza od Dyrektora Izby Celnej na rzecz M. spółki z o.o. kwotę [...] tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] spółka M. sp. z o.o. w L., reprezentowana przez pełnomocnika, zwróciła się do Naczelnika Urzędu Celnego o stwierdzenie oraz zwrot nadpłaty podatku akcyzowego w kwocie 96 975 zł, wpłaconego z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w marcu 2007 r. W uzasadnieniu wniosku podała, że podatek zapłaciła w związku ze sprzedażą energii dystrybutorom, a nie bezpośrednio konsumentom, natomiast przepisy ustawy o podatku akcyzowym, na podstawie których dokonała zapłaty powyższego podatku są niezgodne z przepisami wspólnotowymi, a w szczególności z art. 21 ust. 5 Dyrektywy Rady 2003/96/WE w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, zgodnie z którym w podanej sytuacji nie powinna być obciążana tym podatkiem.

Decyzją z dnia [...], nr [...], Naczelnik Urzędu Celnego odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym zgodnie z wyżej wymienionym wnioskiem. W uzasadnieniu uchylił się od odpowiedzi na postawiony we wniosku zarzut niezgodności polskiego prawodawstwa z unormowaniami unijnymi powołując się na fakt nieimplementowania Dyrektywy również w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, a odmowę stwierdzenia nadpłaty uzasadnił faktem, iż wnioskodawca przeniósł ciężar związany z zapłatą podatku akcyzowego na nabywcę sprzedawanej energii elektrycznej, a zatem zwrot przedmiotowego podatku doprowadziłby do jego bezpodstawnego wzbogacenia kosztem Skarbu Państwa.