Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 25 lutego 2008 r., sygn. IV SA/Gl 679/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska Sędziowie Sędzia WSA Stanisław Nitecki (spr.) Asesor WSA Edyta Żarkiewicz Protokolant Starszy referent Magdalena Kurpis po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2008 r. sprawy ze skargi D.B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta G. decyzją z dnia [...] Nr [...] wydaną na podstawie art. 2, art. 3 ust. 3 i 4, art. 9 ust. 8, art. 11, art. 17 ust. 1 pkt 5, art. 39 ust. 1, art. 106 ust. 4 i art. 110 ust. 7 i 8 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej ( Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.), art. 3 ust. 1, art. 5 i art. 7 ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" oraz art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego odmówił D.B. przyznania zasiłku celowego na żywność w ramach programu "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" za [...]. W motywach rozstrzygnięcia wskazał brak współdziałania w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej.

Odwołanie od tej decyzji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. wniósł D.B. Należy zaznaczyć, że odwołanie to odnosi się także do innych decyzji podejmowanych przez organ pierwszej instancji w dniu [...] jak również [...]. W motywach odwołania wskazał, że akcentowany brak występowania przesłanki wymienionej w art. 7, a uzasadniającej przyznanie świadczenia pieniężnego z pomocy społecznej nie znajduje umocowania w materiale dowodowym, ponieważ od dnia złożenia wniosku o przyznanie świadczenia pozostawał [...], tym bardziej, że kluczowe znaczenie posiada stan faktycznej [...], a nie tylko [...] i legitymowanie się [...]. Odnosząc się do zarzutu podania nieprawdziwej informacji o wykształceniu jako przesłanki odmawiającej przyznania świadczenia, to zarzut ten jest niepoważny, ponieważ wykształcenie nie wiąże się z przesłankami przyznania świadczenia z pomocy społecznej. Zaznaczył przy tym, że Polska jest demokratycznym państwem prawnym, a zatem organ administracji może nakładać jedynie takie obowiązki, które wynikają z postanowień prawa. W odwołaniu tym stwierdził, że decyzja organu pierwszej instancji zawiera szereg uchybień, które uzasadniają jej uchylenie. W szczególności zaś podkreślił, że uchybiono w niej obowiązkowi wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego; uchybiono obowiązkowi uzasadnienia faktycznego i prawnego poprzez brak wskazania dowodów, na których organ oparł się podejmując rozstrzygnięcie oraz tym, którym odmówił mocy dowodowej. Nadto wskazał na nie powołanie podstawy prawnej podejmowanych działań, co stanowi naruszenie art. 6 i art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego. Zarzucił organowi pierwszej instancji naruszenie zasady prawdy obiektywnej, pogłębiania zaufania obywatela do organów państwa, wysłuchania strony, a dodatkowo pracownicy i kierownictwo organu pierwszej instancji narzucają skarżącemu obowiązki, które nie wynikają z przepisów prawa, a są przejawem ich uprzedzenia do niego. Pismem z dnia [...] skierowanym do organu wyższego stopnia, a zatytułowanym [...] skarżący uzupełnił wniesione odwołanie, przy czym pismo to odnosi się do wszystkich decyzji podjętych przez organ pierwszej instancji w dniach [...] i [...], zatem nie wszystkie sformułowane w nim zarzuty odnoszą się do każdej wymienionej decyzji. Zdaniem odwołującego się nie podanie informacji o [...] nie miała żadnego wpływu na pracę socjalną, ponieważ sumiennie wykonywał w [...] wszelkie zalecenia i [...] zgodnie ze wskazaniami uprawnionych organów. Podniósł także, że to z winy organów pomocy nie był w stanie wypełnić wszystkich zobowiązań związanych z [...], ponieważ odmówiono mu przyznania świadczenia na [...]. Kolejnym pismem z dnia [...] także zatytułowanym [...], D.B. odniósł się do pisma organu pierwszej instancji z dnia [...]. W piśmie tym podtrzymał wszystkie wcześniej zgłaszane zarzuty pod adresem organu pierwszej instancji oraz przyjmowanej przez niego argumentacji, określając je absurdalnymi i kłamliwymi. Natomiast w piśmie z dnia [...] zatytułowanym [...] odniósł się do rozprawy, jaką zorganizowało Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. w dniu [...]. W piśmie tym ponownie przedstawił swoją ocenę zdarzeń, jakie stanowiły podstawę podejmowanych rozstrzygnięć i podtrzymał dotychczas prezentowane stanowisko o wadliwości działań prowadzonych przez organy administracji i słuszności prezentowanej przez niego oceny zdarzeń.